Zonder strijd geen overwinning!
Door: Remco
Blijf op de hoogte en volg Familie
03 September 2015 | Oeganda, Jinja
“Never blame any day in your life. Good days gives us happiness, bad days gives us experience and worst days gives us lessons”
Terug van een geweldige safari waarin we samen met opa getuige mochten zijn van een prachtig stukje schepping is het weer tijd voor het schrijven van de maandelijkse nieuwsbrief. Tijdens de safari sliepen we midden in het park van Queen Elisabeth. Toen we ’s avonds de deur van onze kamer open deden om naar buiten te gaan stonden we vol verbazing te kijken hoe een kudde olifanten op nog geen paar meter van ons vandaan rustig van een boom zaten te eten. Het grootste exemplaar van deze kudde olifanten liep vervolgens vlak voor ons langs om zijn dorst te gaan lessen bij het kraantje van de wasbak naast het toilettengebouw. Nog verbaasder waren we toen we zagen hoe hij zelf behendig het kraantje open draaide en begon te drinken. Wat een spektakel en een onvergetelijk moment!
Afgelopen maand hebben we zowel in ons eigen gezinnetje als bij de lokale bevolking veel te maken gehad met strijd. We hebben in spanning gezeten voor de verlenging van onze werkvergunning en daarmee de verlenging van ons verblijf in Uganda. Ook hebben we in spanning gezeten toen zowel Joanne als Finn geveld werden door de malaria. Bij Finn sloeg de medicatie gelukkig vrijwel meteen aan en hij voelde zich daardoor al snel weer beter. Hoe anders was dat bij Joanne. De 1e medicatie bestaande uit tabletten sloeg niet aan. Vervolgens werd ons injecties met een iets zwaardere medicatie geadvisseerd. Dit leek in eerste instantie zijn werk te doen en Joanne knapte ook zienderogen op. Helaas was de verbetering van haar gezondheid van tijdelijke aard en viel ze na 2 dagen weer terug in de koorts klachten. Ten einde raad besluiten de artsen haar een infuus te geven met een nóg sterker middel. Uiteindelijk heeft dit gelukkig wél blijvend meegeholpen aan het herstel van Joanne. De laatste malaria test liet zien dat er geen malaria meer in haar bloed zat. De overwinning op de malaria voelde echt als een bevrijding. Met tranen van vreugde hebben we direct iedereen op de hoogte gebracht dat de malaria uiteindelijk het onderspit heeft gedolven. In deze strijd tegen de malaria hebben we opnieuw ervaren hoe belangrijk het is, en hoe gezegend we zijn met jullie als lieve familie, vrienden en gemeente die achter ons staan. Gebed kent geen grenzen. We hebben dankzij jullie gebed de kracht gekregen om ons door deze nare week heen te worstelen. ‘Toevallig’ was Joanne net op tijd weer volledig hersteld en kon ze vorige week op het vliegveld haar vader weer in haar armen sluiten.
Ook is er strijd geweest tijdens onze bezoekjes in de dorpen. Toen we de oma van Ogutu bezochten, troffen we haar (opnieuw) doodziek aan. Zij is hartpatiënte en daardoor al eerder zo ziek geweest. Nadat we de 1e keer met haar naar het ziekenhuis waren geweest heeft ze medicijnen voorgeschreven gekregen die ze dagelijks moet innemen om haar bloeddruk op peil te kunnen houden. Ervan uitgaande dat zij deze medicatie nog steeds nam, schrokken we van de staat van haar gezondheid nu tijdens het bezoek. Al gauw bleek dat de medicatie op was, en omdat zij zich nu weer goed voelde, heeft ze geen nieuwe medicatie meer gehaald. Dwars tegen het advies van de dokter in is ze dus gestopt met de medicatie. Opnieuw hebben we haar met klem benadrukt dat ze de medicijnen voor altijd, zo lang als ze leeft, moet innemen. De mensen hier hebben het niet zo op medicijnen dus als ze zich goed voelen dan stoppen ze met de medicatie. Ook frustrerend was het om te zien dat niemand om haar heen bereid was te helpen om nieuwe (gratis) medicijnen voor haar te halen. We hebben de buren én zelfs haar dochters proberen te overtuigen van de noodzaak van de medicatie en ze gevraagd nieuwe te halen zodra het opraakte. We leggen altijd uit dat wij bereid zijn te helpen maar dat daarna de verantwoordelijk bij hen zelf ligt. Teleurstellend was het dan ook dat nu niemand bereid was de noodzakelijk nieuwe medicatie voor oma te gaan halen. Zogenaamd hebben ze het allemaal druk, maar de waarheid is dat ze liever de fles (sterke zelf gebrouwen drank) verkiezen dan een ritje stad om medicijnen te halen. Omdat de gezondheid van oma iets te belangrijk is om het op zijn beloop te laten en af te wachten totdat iemand actie onderneemt om medicatie voor haar te halen, hebben we toch maar besloten haar zelf weer te gaan helpen. We hebben nu genoeg medicatie bij haar gebracht om het komend half jaar te kunnen overbruggen. Na dit half jaar zullen we terug gaan om haar weer te voorzien van de medicatie. Vandaag zijn we weer langs geweest en werden we hartelijk ontvangen door een dolgelukkige, stralende en dankbare oma van Ogutu. De medicatie heeft, opnieuw, zijn werk gedaan.
Tijdens ons bezoek aan de familie van little Tracy waarin we al haar kinderen ontmoeten geeft de moeder aan dat ze erg blij is met het huis maar dat ze ook nog graag een latrine buiten wil om de behoefte te kunnen doen. Opnieuw leggen we uit dat we blij en dankbaar zijn dat we haar hebben kunnen helpen maar dat ze nu zelf weer haar verantwoordelijk moet nemen. Haar zoon maakt stenen en is handig genoeg om zelf een latrine te kunnen bouwen. We hebben haar dan ook op het hart gedrukt zelf het initiatief te nemen nu en door te gaan na de positieve stimulans van het bouwen van het nieuwe huis. Eigenlijk is het bij ieder project zo dat de mensen dankbaar zijn met wat ze krijgen, maar tegelijk ook direct vragen om meer. En ook dat geeft soms strijd omdat het op ons soms ondankbaar overkomt. Maar wat schetst onze verbazing tijdens ons bezoek vandaag, in de afgelopen weken heeft haar zoon een buitenkeukentje én een latrine gebouwd. Super trots laat ze ons de 2 projectjes zien. De blik van voldoening in haar ogen verraadt dat ze blij en trots is dat ze het advies om zelf het initiatief te nemen van ons heeft aangenomen. En die zelfde blik overtuigd ons er weer van dat deze familie vanaf nu weer haar eigen boontjes kan gaan doppen.
De mooiste dag van deze maand beleef ik met Melanie, een vrijwilligster die afgelopen maand bij Home Sweet Home heeft meegeholpen. Totaal ongepland neem ik haar op een zondag achterop de boda mee om wat mensen te gaan bezoeken die ziek waren. We gaan langs bij de vader van Peter die diabetis patient is en waarmee we samen naar het ziekenhuis zijn gegaan, we bezoeken de oma van Ogutu die toen nog erg ziek was en tenslotte gaan we naar Nicolas, een jongen van de daycare, die zijn arm had gebroken en in het gips zat. Na elk bezoek vragen we of we met hen mogen bidden. Eigenlijk is het antwoord altijd: “ja graag!” Tijdens het uitspreken van ieder afzonderlijk gebed voelde we de kracht die vrij kwam, de kracht die alle medicatie te boven gaat. De kracht van onze eigen Geneesheer die er hoogst persoonlijk voor gezorgd heeft dat alle zieken zich op dit moment weer beter voelen! Daar ben ik van overtuigd!
Tenslotte zijn we blij dat ook de strijd met de werkvergunning is gewonnen! We mogen de komende 3 jaar doorgaan met het dankbare werk wat we mogen doen hier in het prachtige Uganda.
God is good, ALL THE TIME!
Veel liefs,
Familie Kwint
Terug van een geweldige safari waarin we samen met opa getuige mochten zijn van een prachtig stukje schepping is het weer tijd voor het schrijven van de maandelijkse nieuwsbrief. Tijdens de safari sliepen we midden in het park van Queen Elisabeth. Toen we ’s avonds de deur van onze kamer open deden om naar buiten te gaan stonden we vol verbazing te kijken hoe een kudde olifanten op nog geen paar meter van ons vandaan rustig van een boom zaten te eten. Het grootste exemplaar van deze kudde olifanten liep vervolgens vlak voor ons langs om zijn dorst te gaan lessen bij het kraantje van de wasbak naast het toilettengebouw. Nog verbaasder waren we toen we zagen hoe hij zelf behendig het kraantje open draaide en begon te drinken. Wat een spektakel en een onvergetelijk moment!
Afgelopen maand hebben we zowel in ons eigen gezinnetje als bij de lokale bevolking veel te maken gehad met strijd. We hebben in spanning gezeten voor de verlenging van onze werkvergunning en daarmee de verlenging van ons verblijf in Uganda. Ook hebben we in spanning gezeten toen zowel Joanne als Finn geveld werden door de malaria. Bij Finn sloeg de medicatie gelukkig vrijwel meteen aan en hij voelde zich daardoor al snel weer beter. Hoe anders was dat bij Joanne. De 1e medicatie bestaande uit tabletten sloeg niet aan. Vervolgens werd ons injecties met een iets zwaardere medicatie geadvisseerd. Dit leek in eerste instantie zijn werk te doen en Joanne knapte ook zienderogen op. Helaas was de verbetering van haar gezondheid van tijdelijke aard en viel ze na 2 dagen weer terug in de koorts klachten. Ten einde raad besluiten de artsen haar een infuus te geven met een nóg sterker middel. Uiteindelijk heeft dit gelukkig wél blijvend meegeholpen aan het herstel van Joanne. De laatste malaria test liet zien dat er geen malaria meer in haar bloed zat. De overwinning op de malaria voelde echt als een bevrijding. Met tranen van vreugde hebben we direct iedereen op de hoogte gebracht dat de malaria uiteindelijk het onderspit heeft gedolven. In deze strijd tegen de malaria hebben we opnieuw ervaren hoe belangrijk het is, en hoe gezegend we zijn met jullie als lieve familie, vrienden en gemeente die achter ons staan. Gebed kent geen grenzen. We hebben dankzij jullie gebed de kracht gekregen om ons door deze nare week heen te worstelen. ‘Toevallig’ was Joanne net op tijd weer volledig hersteld en kon ze vorige week op het vliegveld haar vader weer in haar armen sluiten.
Ook is er strijd geweest tijdens onze bezoekjes in de dorpen. Toen we de oma van Ogutu bezochten, troffen we haar (opnieuw) doodziek aan. Zij is hartpatiënte en daardoor al eerder zo ziek geweest. Nadat we de 1e keer met haar naar het ziekenhuis waren geweest heeft ze medicijnen voorgeschreven gekregen die ze dagelijks moet innemen om haar bloeddruk op peil te kunnen houden. Ervan uitgaande dat zij deze medicatie nog steeds nam, schrokken we van de staat van haar gezondheid nu tijdens het bezoek. Al gauw bleek dat de medicatie op was, en omdat zij zich nu weer goed voelde, heeft ze geen nieuwe medicatie meer gehaald. Dwars tegen het advies van de dokter in is ze dus gestopt met de medicatie. Opnieuw hebben we haar met klem benadrukt dat ze de medicijnen voor altijd, zo lang als ze leeft, moet innemen. De mensen hier hebben het niet zo op medicijnen dus als ze zich goed voelen dan stoppen ze met de medicatie. Ook frustrerend was het om te zien dat niemand om haar heen bereid was te helpen om nieuwe (gratis) medicijnen voor haar te halen. We hebben de buren én zelfs haar dochters proberen te overtuigen van de noodzaak van de medicatie en ze gevraagd nieuwe te halen zodra het opraakte. We leggen altijd uit dat wij bereid zijn te helpen maar dat daarna de verantwoordelijk bij hen zelf ligt. Teleurstellend was het dan ook dat nu niemand bereid was de noodzakelijk nieuwe medicatie voor oma te gaan halen. Zogenaamd hebben ze het allemaal druk, maar de waarheid is dat ze liever de fles (sterke zelf gebrouwen drank) verkiezen dan een ritje stad om medicijnen te halen. Omdat de gezondheid van oma iets te belangrijk is om het op zijn beloop te laten en af te wachten totdat iemand actie onderneemt om medicatie voor haar te halen, hebben we toch maar besloten haar zelf weer te gaan helpen. We hebben nu genoeg medicatie bij haar gebracht om het komend half jaar te kunnen overbruggen. Na dit half jaar zullen we terug gaan om haar weer te voorzien van de medicatie. Vandaag zijn we weer langs geweest en werden we hartelijk ontvangen door een dolgelukkige, stralende en dankbare oma van Ogutu. De medicatie heeft, opnieuw, zijn werk gedaan.
Tijdens ons bezoek aan de familie van little Tracy waarin we al haar kinderen ontmoeten geeft de moeder aan dat ze erg blij is met het huis maar dat ze ook nog graag een latrine buiten wil om de behoefte te kunnen doen. Opnieuw leggen we uit dat we blij en dankbaar zijn dat we haar hebben kunnen helpen maar dat ze nu zelf weer haar verantwoordelijk moet nemen. Haar zoon maakt stenen en is handig genoeg om zelf een latrine te kunnen bouwen. We hebben haar dan ook op het hart gedrukt zelf het initiatief te nemen nu en door te gaan na de positieve stimulans van het bouwen van het nieuwe huis. Eigenlijk is het bij ieder project zo dat de mensen dankbaar zijn met wat ze krijgen, maar tegelijk ook direct vragen om meer. En ook dat geeft soms strijd omdat het op ons soms ondankbaar overkomt. Maar wat schetst onze verbazing tijdens ons bezoek vandaag, in de afgelopen weken heeft haar zoon een buitenkeukentje én een latrine gebouwd. Super trots laat ze ons de 2 projectjes zien. De blik van voldoening in haar ogen verraadt dat ze blij en trots is dat ze het advies om zelf het initiatief te nemen van ons heeft aangenomen. En die zelfde blik overtuigd ons er weer van dat deze familie vanaf nu weer haar eigen boontjes kan gaan doppen.
De mooiste dag van deze maand beleef ik met Melanie, een vrijwilligster die afgelopen maand bij Home Sweet Home heeft meegeholpen. Totaal ongepland neem ik haar op een zondag achterop de boda mee om wat mensen te gaan bezoeken die ziek waren. We gaan langs bij de vader van Peter die diabetis patient is en waarmee we samen naar het ziekenhuis zijn gegaan, we bezoeken de oma van Ogutu die toen nog erg ziek was en tenslotte gaan we naar Nicolas, een jongen van de daycare, die zijn arm had gebroken en in het gips zat. Na elk bezoek vragen we of we met hen mogen bidden. Eigenlijk is het antwoord altijd: “ja graag!” Tijdens het uitspreken van ieder afzonderlijk gebed voelde we de kracht die vrij kwam, de kracht die alle medicatie te boven gaat. De kracht van onze eigen Geneesheer die er hoogst persoonlijk voor gezorgd heeft dat alle zieken zich op dit moment weer beter voelen! Daar ben ik van overtuigd!
Tenslotte zijn we blij dat ook de strijd met de werkvergunning is gewonnen! We mogen de komende 3 jaar doorgaan met het dankbare werk wat we mogen doen hier in het prachtige Uganda.
God is good, ALL THE TIME!
Veel liefs,
Familie Kwint
-
03 September 2015 - 20:46
Oom Ger En Tante Carla:
Ontroerend om jullie maandverslag weer te lezen. Hoe waar is het dat het leven van jullie, maar ook van de mensen, die jullie mogen helpen, niet zonder strijd is. Maar wat geweldig dat je mag ervaren en kunt doorgeven dat God een God van trouw is, die je dwars door alles heen helpt en kracht geeft om door te gaan.
Wat geweldig dat ook de malaria goed kon worden bestreden. Alle eer aan onze Heer en dankbaarheid voor alle lieve mensen, die jullie hebben gesteund!
En fijn dat jullie het werk kunnen voortzetten dankzij de verkregen nieuwe werkvergunning.
God bless you all!
Liefs,
oom Ger en tante Carla -
03 September 2015 - 20:50
Piet Kwint:
Hallo kanjers
Wat weer een aan grijpend verhaal maar toch ook weer heel bijzonder
Maar jullie doe heel goed werk ,,
Ben er trots op dat het toch weer zo goed gaat.
Gods zegen
En weet jullie gedragen Door de Allerhoogste
Gaat jullie heel goed
Dikke kussen . -
03 September 2015 - 20:59
Ellen:
Wat hebben jullie een moeilijke tijd achter de rug!
Wat fijn om te lezen dat de strijd gestreden is, en dat jullie Gods nabijheid zo ervaren.
Veel bewondering voor jullie en jullie gezin!!
liefs van ons, Pieter, Ellen, Esther en Lisa -
04 September 2015 - 09:52
Jeroen:
Hey broer,
Wat een prachtig verhaal. Blij om God zo aan het werk te zien. Het voelt wel eens als vervelend dat er eerst strijd moet zijn voor de overwinning, maar het kan inderdaad niet anders. Alles wat God toelaat is een training voor ons, om steeds meer naar het beeld van Jezus te kunnen groeien. Ik ben trots op jullie en ik hoop jullie toewijding en inzet ook te kunnen benaderen om het verschil te maken hier in het Westen. Ik bid voor jullie. Voor kracht, wijsheid en doorzettingsvermogen. De Heere zegent jullie en beschermt jullie. Hij ziet naar jullie om, geeft jullie genade en Zijn Shalom. Amen! -
04 September 2015 - 10:13
Fia:
Lieve Remco en Joanne,
Wat hebben jullie veel doorgemaakt de laatste tijd. Wat een spanning om de aanvallen door malaria. Wat fijn dat Finn er zo snel doorheen was. Maar wat heftig dat het voor Joanne zoveel moeilijker was. Jullie thuisfront heeft in een kring van gebed om jullie heen gestaan. En dan zijn we dankbaar dat onze God al die gebeden heeft verhoord.
Fijn ook dat jullie stimulans aan mensen om zelfstandig te dingen aan te pakken langzaam begint door te dringen.
Wat hebben jullie veel wijsheid nodig om - vanuit de Nederlandse aanpakcultuur - de zo andere Afrikaanse levensstijl te begrijpen en met geduld te proberen die om te buigen naar meer zelfredzaamheid.
Geweldig dat jullie nu voor drie jaar de werkvergunning rond hebben. Dan kunnen jullie nog een poosje door met jullie belangrijke werk.
Ik wens jullie een heel fijne tijd toe met de vader van Joanne. Voor Noa en Finn heerlijk om even hun Opa voor zich te hebben. Laat jullie maar lekker door hem verwennen!
Veel liefs, en veel zegen op jullie werk en voor jullie persoonlijk. En natuurlijk een dikke knuffel voor de kids.
tante Fia
-
04 September 2015 - 10:54
Ans:
Wat een mooie zin waarmee jullie de nieuwsbrief openen.
Een bemoediging op het juiste moment
Voor de rest ook veel dank. Alle goeds
Hartelijke groet, Ans -
04 September 2015 - 13:23
Arwi:
Hallo lieve familie,
Opnieuw een bijzonder verslag met mooie en kostbare verhalen en momenten. Geweldig om ook de kracht van gebed te ervaren bij het werk wat jullie doen. God is goed!Veel wijsheid, genade en zegen toegewenst.
We bidden in de gemeente voortdurend voor jullie en zijn daardoor nauw betrokken bij jullie werk.
Hartelijke groet, ook van Corrie.
Arwi -
04 September 2015 - 15:06
TRUDY:
Hallo lieverds,
Ontroerend verhaal over een heftige maand voor jullie. Veel respect hoe jullie met tegenslagen omgaan en jullie vertrouwen op God steeds uitstralen naar jullie omgeving. Mooi om te lezen. Fijne tijd met opa, geniet ervan. Veel liefs van mama Trudy en Noa en Finn een dikke pakkerd van oma. -
04 September 2015 - 15:13
Tante Elly:
Lieve Joanne en Remco,
Weer een heel bijzonder verslag, dat jullie opstuurden.
Gelukkig dat het nu weer goed gaat met Joanne.
Dat moet echt wel een heftige tijd geweest zijn. Maar Goddank is alles weer in orde gekomen.
Fijn ook, dat jullie verlenging is goed gekeurd.
Jullie mogen daar geweldig werk doen.
Fijne verjaardag voor Noa en Finn binnenkort!
Veel liefs, Tante Elly -
05 September 2015 - 20:12
Ulrike:
Hoi Noa,
Nog van harte gefeliciteerd met je 8e verjaardag gisteren.
Heb je een leuke dag gehad?
Is opa er ook bij geweest?
Heb je een partijtje gevierd of ga je dat nog doen? Of kennen ze dat niet in Oeganda? Ik weet dat niet, ik ben nog nooit in Afrika geweest.
Nog een vraagje: die slimme olifant, die zelf de kraan opendeed om te drinken.. was hij dan zo netjes opgevoed, dat hij hem ook weer dichtdraaide toen hij klaar was?
Groetjes,
Ulrike (van de naamkaartjes in de kerk, weet je wel) -
08 September 2015 - 22:52
Trees Pernot:
Wat fijn dat de malaria overwonnen is voor Joanna en ook voor Finn, en wat een doorzettingsvermogen hebben jullie in dit prachtige werk Groot respect hoor, en weet dat er voor je wordt gezorgd, altijd, inderdaad door de Allerhoogste .
Fijn dat jullie tussendoor ook bezoek uit Nederland krijgen en eens even met het gezin er tussenuit kunnen. Dat is hartstikke nodig. Heel veel succes weer. Hartelijke groeten van je oud collega Trees.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
