To serve = To love (dienen = liefhebben)

Afgelopen zondag reed ik met mijn motortje op het gemak naar het ‘centrum’ van het dorpje Bukaya waar we wonen. Het was etenstijd en op zondag halen we dan altijd wat bij de ‘snackbar’. Helaas maken ze in deze snackbar geen patatjes met mayonaise of broodjes kroket. Nee hier moeten we het doen met kikomando of een rolex. Maar het moet gezegd, het is het best een goed alternatief voor de snacks die we gewend zijn in Nederland. Een kikomando bestaat uit een gesneden chapatti (soort pannekoek) gemengd met een bruine bonen saus. Een rolex is dezelfde chapatti met daarin gerold een gebakken ei met wat tomaat en ui. De rolex is favoriet bij Finn, als je even niet oplet heeft hij hem al in zijn holle kies zitten! Onderweg kom ik een klein vrouwtje tegen die een shirt draagt met op haar rug de tekst van de titel van deze nieuwsbrief:’ to serve = to love’. Op eén of andere manier raakt de tekst me en zorgt het ervoor dat ik erover na ga denken. Zo simpel is het, niets meer en niets minder! Dienen is liefhebben. Wanneer je ervaart dat je overstroomd wordt met de liefde die Jezus je geeft, kan het niet anders dan dat je uit gaat delen aan de mensen om je heen. Jezus zorgt ervoor dat je ‘teveel’ liefde krijgt zodat je ‘gedwongen’ wordt om uit te delen. En dan maakt het totaal niet uit waar op de planeet je je bevindt. Overal op de wereld is er nood en dus volop gelegenheid om uit te kunnen delen. Het geeft een heerlijk gevoel wanneer je uit mag delen van Zijn liefde en daarom werkt het ook verslavend. In Uganda zijn we ‘slachtoffer’ geworden van deze verslaving. We hebben hier mogen ontdekken dat er een verslaving is die gezond voor je is. Een verslaving die jezelf opbouwt i.p.v afbreekt. Een verslaving die ik iedereen van harte kan aanbevelen! Wacht daarom niet en begin vandaag nog met uitdelen. Tot zover de woorden die ik op mijn hart kreeg om samen met jullie als trouwe volgers te delen.

Onze kleine vriend Akram heeft ons 2 weken geleden enorm laten schrikken. Ik was in het vrijwilligershuis druk bezig om alle cijfertjes weer op orde te krijgen toen Tracy, eén van de medewerkers van de daycare naar me toe kwam. Ze vroeg me om met haar mee te komen om te kijken hoe het met Akram ging. Eenmaal in de groep aangekomen zag ik Akram liggen. Meteen zag ik dat het niet goed was. Ik trof hem meer dood dan levend aan liggend op één van de matrassen. Hij reageerde helemaal nergens op. ‘Toevallig’ was ik die dag met de auto en we zijn direct richting ziekenhuis gereden. Ook in het ziekenhuis reageerde Akram op geen enkele prikkel die de dokters hem gaven. Snel stuur ik via de whatt’s app het thuisfront een kort bericht met de oproep om voor Akram te gaan bidden. Ook Noa, die vakantie heeft en samen met Joanne thuis is, gaat meteen voor Akram bidden. Ondertussen hadden ze Akram aan een glucose infuus gelegd om ervoor te zorgen dat zijn veel te lage bloeddruk hopelijk weer omhoog zou gaan, en hij weer ‘terug tot leven’ zou komen. Zijn hartslag was de enige indicatie dat hij nog in leven was. En dan opeens na ongeveer 5 minuten begint hij weer te bewegen, en begint hij geluiden te maken. Met het kippevel op mijn rug laat ik dezelfde achterban weten dat de situatie zich aan het verbeteren is. Ook Noa laat ik weten dat Akram weer terug aan het komen is. Eens te meer krijgen we het bewijs hoe belangrijk jullie, de mensen thuis, voor ons zijn. Andermaal is gebleken dat jullie een onmisbare schakel zijn voor ons werk hier in Uganda. Inmiddels gaat het aardig met Akram, maar hij is er nog niet. Akram lijdt aan epilepsie en krijgt hiervoor medicatie. Omdat hij een hele lastige eter is, krijgt zijn oma die voor hem zorgt het soms niet voor elkaar om hem eten te geven. Ook deze keer kregen we van oma achtaraf te horen dat Akram geen eten had gekregen de avond voordat hij naar de daycare kwam. Wel heeft oma hem de (zware) medicijnen gegeven voor epilepsie. De slechte combinatie van ondervoeding, Akram weegt met zijn 8 jaar ongeveer 15 kilo, en zijn zware medicijnen voor epilepsie heeft ervoor gezorgd dat hij in shock raakte. Om herhaling te voorkomen, eet Akram nu alle maaltijden mee met Home Sweet Home zodat we er zeker van zijn dat hij geen lege maag heeft wanneer hij de medicijnen neemt. Op het moment van schrijven is Annet, zijn begeleidster in de daycare, met hem in het ziekenhuis om te kijken of hij met lichtere medicijnen uit de voeten kan. Maar God zij dank is Akram nog in ons midden!

Het huis wat we voor little Tracy haar familie hebben kunnen bouwen is af! De angst op straat te worden gezet is definitief voorbij nu ze in het bezit zijn van een eigen woning. Natascha, een vrijwilligster uit Amerika, heeft samen met haar gezin een dag met ons meegelopen. We hebben hen ’s morgens meegenomen langs alle projecten die we als “The Pearls of Africa” hebben mogen realiseren voor de mensen uit de omgeving. ’s Middags hebben we gezamenlijk allerlei spelletjes gedaan met de kinderen van de daycare. Ook zijn we met haar dus langs het nieuwe huis van little Tracy gegaan. Zij adviseerde ons om na te gaan of het stuk land wat ze heeft gekregen van haar ex-man wel op haar naam staat. Mocht het niet op haar naam staan zou haar ex-man of de familie van hem alles van haar kunnen afpakken. Er is een organisatie die ervoor zorgt dat de eigendommen van alleenstaande moeders ook daadwerkelijk op hun naam komen. Dus mocht het nu niet op haar naam staan dan zouden we zo snel mogelijk contact op moeten nemen met deze organisatie om het wél op haar naam te krijgen. Deze organisatie werkt belangeloos en neemt het voornamelijk op voor de weduwen van Uganda. Gelukkig blijkt later dat we deze organisatie niet in hoeven te schakelen. Alles staat keurig op haar naam.

Met little Tracy zelf gaat het momenteel niet zo goed. Er is malaria bij haar gevonden. Op dit moment is ze aan de medicatie om hiervan te kunnen herstellen. Bij jonge kinderen is malaria altijd spannend. Wanneer je er niet op tijd bij bent, kan het zomaar verkeerd aflopen. En het feit dat Tracy, naast dat ze pas 2 jaar is, ook het syndroom van down heeft, maakt het extra spannend. Gelukkig ziet het er naar uit dat ze de malaria gaat overwinnen en dat we er op tijd bij waren.

Afgelopen maand is Corien, de nicht van Joanne en ook lid van onze thuisfrontcomissie, op bezoek geweest. Het was opnieuw fijn om te kunnen laten zien wat je doet hier in het verre Uganda. Fijn ook dat Corien nu een beeld heeft van wat we doen, en in welke omgeving we ons bewegen. In toekomstige contacten met de thuisfront commissie heeft zij nu beelden bij de verhalen. Corien, dankjewel dat je vrijwillig met ons ‘op sleeptouw’ wilde!

Komende maand komt de vader van Joanne ons weer opzoeken. Zowel hij als wij kunnen niet wachten tot hij opnieuw aankomt op het vliegveld hier in Entebbe!

Veel liefs,
Familie Kwint