Kennis is... van levensbelang!
Door: Remco
Blijf op de hoogte en volg Familie
24 Januari 2014 | Oeganda, Jinja
Remico, Remico roepen de kinderen uit onze straat als we de bocht om komen rijden richting huis. Ze rennen enthousiast achter de auto aan tot aan onze oprit. Het liefst willen ze mee naar binnen, maar we hebben besloten thuis is (ons) thuis. Langzaam maar zeker raken we gewend aan onze nieuwe thuissituatie en dat is fijn. Niet alleen voor ons maar ook voor Noa en Finn. Waar Finn in het begin nog erg aanhankelijk was wanneer we naar het weeshuis gingen, gaat hij nu zijn eigen weg en moeten we af en toe goed zoeken waar hij uithangt. Regelmatig komen we in ‘ons’ dorp waar het altijd gezellig is, vooral rond een uur of 6 ’s avonds wanneer het begint te schemeren. Er worden volop chappati’s gebakken (soort pannekoek) en er klinkt muziek. De mensen komen thuis van het werk en komen bij elkaar. Er is een gevoel van saamhorigheid, erg mooi om te ervaren. Ook wij horen er langzaam maar zeker bij. De pannekoekenbakkers kennen onze bestelling al en de kapper weet precies hoe hij mijn haar moet knippen. Kortom we raken al aardig geïntegreerd.
Ook bij Home Sweet Home wordt onze rol steeds duidelijker. We hebben afgesproken dat wij ons voornamelijk zullen gaan richten op de daycare voor de gehandicapte kinderen, en Suzan en Zenon zich zullen blijven richten op de kinderen van het weeshuis.
Daarnaast gaan we ons inleven in de rol van juf en meester. We zullen deel uit gaan maken van de homeschooling van de kinderen. Joanne zal samen met anderen de jongste kinderen (Rachael, Maria en Noa) onder haar hoede nemen waar ik samen met anderen de oudere kinderen (Michael, Brian, Kawa en Gift) zal proberen iets bij te brengen. Vanaf 1 februari gaan we starten! En dat is goed want kennis is van levensbelang! Ds. Wess Stafford (directeur van Compassion) geeft in zijn boek ‘Te klein om over het hoofd te zien’ aan dat échte armoede begint bij het ontbreken van kennis. Kinderen die niet naar school gaan, gaan vanzelf denken dat ze niets kunnen met als gevolg dat ze niet gaan werken en geen inkomen hebben. Wanneer kinderen te horen krijgen dat ze ergens goed in zijn, zullen ze zelfvertrouwen krijgen en daarmee een grotere kans in de samenleving. Mede daarom zijn we ook zo enthousiast over het plan van Suzan en Zenon een boerderij te bouwen. Hiermee kunnen ze de kennis die ze opdoen ook direct in de praktijk brengen! Er is al langzaam begonnen met de uitvoering van de plannen van de boerderij en in een volgende nieuwsbrief hopen we hier meer over te kunnen vertellen.
Tenslotte zijn we verantwoordelijk voor de wekelijkse boodschappen voor het weeshuis en de financiën. Op maandag doe ik de boodschappen, letterlijk dus voor een heel weeshuis!
Dan wordt het 21 januari ’14. We zitten aan het eind van de middag nog even met de kinderen bij het weeshuis en praten wat met de vrijwilligers. Er komt een boda (motortaxi) binnenrijden met achterop een jongeman van ,blijkt later, 16 jaar. De bestuurder van de boda tilt de jongen ervan af en zet hem op de veranda. Verbijsterd vraagt Frank, één van de vrijwilligers, wat hij komt doen. De bodaman zegt niets te weten en geeft aan dat hij alleen maar zijn werk doet. De jongeman die op de veranda zit spreekt niet echt goed engels waardoor we er niet achterkomen wat de bedoeling is.
Suzan wordt gehaald om hulp te bieden, en zij kent deze jongen die Isaac heet. Hij is 1 ½ jaar geleden ook geweest om hulp te vragen vanwege spierklachten. Hij heeft toen hulp gehad in de vorm van geld om de ziekenhuiskosten te kunnen betalen. Helaas blijkt later dat zijn broer samen met het geld met de noorderzon is vertrokken. Waar hij 1 ½ jaar geleden nog zelf kon lopen is dit nu onmogelijk geworden.
Suzan is naar Isaac zijn woonplaats gegaan om familie om opheldering te vragen. Zijn moeder schijnt een paar weken geleden ook te zijn vertrokken en de rest van zijn familie geeft aan dat ze niet voor hem willen zorgen en dat hij daarom maar moet worden opgenomen door Suzan. Vermoedelijk heeft deze jongen een spierziekte en heeft hij de afgelopen weken al voor zichzelf moeten zorgen, waar niemand naar hem omkeek. Omdat hij zelf niet meer wist wat te doen heeft hij maar besloten een bodajongen te vragen hem naar Home Sweet Home te brengen.
Even snap ik niets meer van deze wereld en ben ik van slag van dit hele verhaal. Bij ons in Nederland kun je naar een instelling, zijn er subsidies of zorgt je familie voor je. Maar hier gelden andere wetten. Als je familie niet voor je zorgt, ben je op jezelf aangewezen! Eén ding is gelukkig zeker, Isaac je bent welkom bij Home Sweet Home! Willen jullie ajb bidden voor deze jongeman genaamd Isaac. Willen jullie bidden voor complete genezing van zijn spieren, in Jezus naam.....
Lieve groet,
Remco, Joanne, Noa en Finn.
Ook bij Home Sweet Home wordt onze rol steeds duidelijker. We hebben afgesproken dat wij ons voornamelijk zullen gaan richten op de daycare voor de gehandicapte kinderen, en Suzan en Zenon zich zullen blijven richten op de kinderen van het weeshuis.
Daarnaast gaan we ons inleven in de rol van juf en meester. We zullen deel uit gaan maken van de homeschooling van de kinderen. Joanne zal samen met anderen de jongste kinderen (Rachael, Maria en Noa) onder haar hoede nemen waar ik samen met anderen de oudere kinderen (Michael, Brian, Kawa en Gift) zal proberen iets bij te brengen. Vanaf 1 februari gaan we starten! En dat is goed want kennis is van levensbelang! Ds. Wess Stafford (directeur van Compassion) geeft in zijn boek ‘Te klein om over het hoofd te zien’ aan dat échte armoede begint bij het ontbreken van kennis. Kinderen die niet naar school gaan, gaan vanzelf denken dat ze niets kunnen met als gevolg dat ze niet gaan werken en geen inkomen hebben. Wanneer kinderen te horen krijgen dat ze ergens goed in zijn, zullen ze zelfvertrouwen krijgen en daarmee een grotere kans in de samenleving. Mede daarom zijn we ook zo enthousiast over het plan van Suzan en Zenon een boerderij te bouwen. Hiermee kunnen ze de kennis die ze opdoen ook direct in de praktijk brengen! Er is al langzaam begonnen met de uitvoering van de plannen van de boerderij en in een volgende nieuwsbrief hopen we hier meer over te kunnen vertellen.
Tenslotte zijn we verantwoordelijk voor de wekelijkse boodschappen voor het weeshuis en de financiën. Op maandag doe ik de boodschappen, letterlijk dus voor een heel weeshuis!
Dan wordt het 21 januari ’14. We zitten aan het eind van de middag nog even met de kinderen bij het weeshuis en praten wat met de vrijwilligers. Er komt een boda (motortaxi) binnenrijden met achterop een jongeman van ,blijkt later, 16 jaar. De bestuurder van de boda tilt de jongen ervan af en zet hem op de veranda. Verbijsterd vraagt Frank, één van de vrijwilligers, wat hij komt doen. De bodaman zegt niets te weten en geeft aan dat hij alleen maar zijn werk doet. De jongeman die op de veranda zit spreekt niet echt goed engels waardoor we er niet achterkomen wat de bedoeling is.
Suzan wordt gehaald om hulp te bieden, en zij kent deze jongen die Isaac heet. Hij is 1 ½ jaar geleden ook geweest om hulp te vragen vanwege spierklachten. Hij heeft toen hulp gehad in de vorm van geld om de ziekenhuiskosten te kunnen betalen. Helaas blijkt later dat zijn broer samen met het geld met de noorderzon is vertrokken. Waar hij 1 ½ jaar geleden nog zelf kon lopen is dit nu onmogelijk geworden.
Suzan is naar Isaac zijn woonplaats gegaan om familie om opheldering te vragen. Zijn moeder schijnt een paar weken geleden ook te zijn vertrokken en de rest van zijn familie geeft aan dat ze niet voor hem willen zorgen en dat hij daarom maar moet worden opgenomen door Suzan. Vermoedelijk heeft deze jongen een spierziekte en heeft hij de afgelopen weken al voor zichzelf moeten zorgen, waar niemand naar hem omkeek. Omdat hij zelf niet meer wist wat te doen heeft hij maar besloten een bodajongen te vragen hem naar Home Sweet Home te brengen.
Even snap ik niets meer van deze wereld en ben ik van slag van dit hele verhaal. Bij ons in Nederland kun je naar een instelling, zijn er subsidies of zorgt je familie voor je. Maar hier gelden andere wetten. Als je familie niet voor je zorgt, ben je op jezelf aangewezen! Eén ding is gelukkig zeker, Isaac je bent welkom bij Home Sweet Home! Willen jullie ajb bidden voor deze jongeman genaamd Isaac. Willen jullie bidden voor complete genezing van zijn spieren, in Jezus naam.....
Lieve groet,
Remco, Joanne, Noa en Finn.
-
24 Januari 2014 - 09:12
Hendrina:
Wauw, wat een mooi verhaal! Erg inspirerend ook, moet ik zeggen!
Veel sterkte en veel zegen daar, met alles wat jullie daar ondernemen. -
24 Januari 2014 - 09:59
Nel Zwarts:
Wat een ontroerend en duidelijk verhaal! Ik ben ook heel benieuwd hoe ik het allemaal zal ervaren als ik kom! -
24 Januari 2014 - 13:09
Trudy Van Den Heuvel:
Wat een compleet ander leven in een andere wereld en wat kan je dat goed weergeven, Remco. Kan mij heel goed voorstellen jouw gevoel van "dat mag niet" en dat je behoorlijk ontdaan bent als je zulke trieste gevallen als Isaac op je pad gestuurd krijgt, maar ook wat mooi dat je mag zien en ook jullie kinderen dat zulke kinderen met liefde worden opgevangen. wat een schat aan levens en geloofs - ervaring doen jullie daar op. Kan ik alleen maar heel veel bewondering voor hebben. Fijn dat Finn ook begint te aarden, daar heb ik het best moeilijk mee gehad toen jullie pas weg waren. Nog zo klein en niet begrijpend wat er allemaal gebeurt.. Ook mooi om te lezen dat jullie in je eerste brief best moeite hadden met contacten leggen, iets wat hier voor jullie als vanzelfsprekend was en om nu te lezen dat het in jullie straat zo gezellig is en jullie er helemaal bij horen. Daar kunnen we hier in Nederland nog wel wat van leren! Hou van jullie!
liefs van mama -
24 Januari 2014 - 13:35
Oom Theo En Tante Coby:
Lieve Remco en Joanne
Fijn dat jullie zo langzamerhand kunnen wennen, het is ook een hele omschakeling zeer zeker voor de kinderen.
Remco wat kan jij een mooi verhaal schrijven, al die indrukken zou je in een boek moeten vastleggen.
Wat een andere wereld zeg, zulke dingen gebeuren hier zeker niet, zomaar een kind af zetten en zie maar wat je ermee doet.
Zielig hoor, wie weet is hij al een tijdje alleen geweest, je kunt het je niet voorstellen dat ouders dat kunnen doen, ze moeten dan vast wanhopig zijn geweest, je laat niet zomaar een kind achter.
Gelukkig dat hij de weg naar Home sweet home wist te vinden waar hij liefdevol wordt ontvangen.
Wij hopen en bidden dat hij zich thuis zal voelen en weten zeker dat jullie hem de liefde zullen geven die hij verdiend.
Jezus zou ze met open armen ontvangen en hem op zijn schoot nemen.
Wij wensen jullie nog heel veel zegen toe en bidden voor jullie!
Liefs oom Theo en tante Coby -
24 Januari 2014 - 14:38
Rob En Ineke:
Lieve Joanne, Remco en kids, wat fijn om te lezen dat jullie je draai nu aardig gevonden hebben. We wensen jullie veel zegen op jullie werk. We bidden voor jullie en zullen ook speciaal aan Isaac denken! X -
24 Januari 2014 - 16:12
Geertje:
Prachtig verhaal! Wat doen jullie een goed werk! Ik zal zeker voor jullie en de kids bidden -
24 Januari 2014 - 16:40
Mirjam Kennis:
Beste familie Kwint,
Wat leuk om weer een verslag van jullie lezen! Gelukkig is Isaac nu in goede handen bij jullie. Triest verhaal hoor... En wat mooi dat jullie de onderwijskant op gaan. Als jullie nog tips nodig hebben...! Noa, we hebben je rapport gevonden op school. We willen hem naar jullie opsturen, dus hebben we jullie adres nodig. Lukt het een beetje met lezen en rekenen?
Heel veel geluk!
Liefs Mirjam Kennis -
25 Januari 2014 - 07:59
Trees Pernot:
Beste Remco en Joanna,
Wat een indrukwekkend verslag en goed om te lezen dat jullie zulk zinvol werk kunnen doen. Inderdaad, Kennis is de grondslag voor kansen in het leven, maar een liefdevolle opvang als zelfs je familie je in de steek heeft gelaten, is nog belangrijker. Met jullie opvang bevestigen jullie Isaac dat hij er mag zijn.
Heel veel succes met Isaac, het onderwijs dat jullie gaan geven, met het inburgeren en jullie eigen gezin. Het is fijn om te lezen hoe het jullie vergaat. Lieve groet, Trees Pernot -
25 Januari 2014 - 09:23
Carolina Overbeek:
Dag lieverds,
Tjonge, wat gaat de tijd toch snel! Ineens zijn jullie alweer twee maanden weg. Het voelt nog steeds alsof jullie met vakantie zijn. Maar nu ik jullie verhaal lees besef ik wel steeds meer dat jullie daar echt een leven aan het opbouwen zijn. Poehee!
Fijn om te lezen dat het goed met jullie gaat en dat jullie steeds meer aarden. Dat is jullie van harte gegund!
Succes daar met de gehandicapte kids. Best een zware taak, lijkt me.
We missen jullie wel hoor! Vooral jou, lieve jojo. (Je komt zeker niet op mijn verjaardag, ha ha). Gods zege schatten en een dikke kus voor Noa en Finn. X Joe Caro. -
25 Januari 2014 - 15:42
Sangita:
Een mooi verhaal, maar ook triest dat dit soort situaties voorkomen. Maar gelukkig zijn jullie van Home Sweet Home er om hem op te vangen. Goed werk :-) -
27 Januari 2014 - 14:26
Opa:
Opa heeft mij gevraagd om een reactie namens hem te sturen.
Ik ben heel erg blij met de nieuwsbrieven.
Je kunt merken dat jullie het werk met liefde doen en er ook echt geschikt voor zijn.
Ik wens jullie nog heel veel zegen toe op het werk dat jullie mogen doen voor de naaste en voor Hem.
Remco ook een compliment hoe jij de nieuwsbrieven opstelt, je geeft heel goed de indrukken weer
hoe het in Uganda er aan toegaat en hoe jullie daar werkzaam zijn en het met zoveel liefde doen.
Een dikke knuffel voor Noa en Finn van opa.
-
27 Januari 2014 - 21:13
Tjarda Scheltens:
Hoi lieve Remco en Joanne, goed om jullie verhaal te lezen. Wat zijn jullie in een andere wereld terecht gekomen. Nauwelijks voor te stellen voor ons. Maar geweldig dat jullie een verschil kunnen maken!
Om kinderen een thuis en een opleiding te kunnen geven en hen te laten voelen dat er ze een Vader in de hemel hebben.
We blijven voor jullie bidden dat het goed mag blijven gaan met jullie, voor inspiratie, geduld, flexibiliteit en liefde! -
30 Januari 2014 - 13:37
Arwi Valk:
Hallo lieve familie,
Erg boeiend om te lezen hoe het jullie vergaat. Mooi om te horen hoe jullie langzaam maar zeker jullie plekje vinden en het werk gaan oppakken. Zelf kennen we een beetje dit land en kunnen ons ook redelijk voorstellen hoe het leven daar is. Prachtig om te zien hoe jullie daar van betekenis kunnen zijn voor mensen/kinderen. We bidden jullie veel wijsheid en Gods nabijheid toe. Sterkte met alles. -
06 Februari 2014 - 10:13
Albert De Zwaan:
Hallo ,
Dank jullie voor de nieuwsbrief.
Jullie zijn ook hier in Nederland een bemoediging. Ik zal voor Isaac bidden dat hij Gods Liefde zal ervaren en zal genezen.
Wat ik me nou afvraag; word je in dat klimaat nog wel verkouden? Hoe zijn de nachten?
Ik hoop nog veel meer van jullie te horen. -
12 Februari 2014 - 19:26
Nel Van Der Meer:
Hoi Joanne,Remco,Noa en Finn.
Wat fijn om te lezen dat jullie je draai een beetje hebben gevonden.
Ik hop dat jullie daar veel voor de bevolking kunnen betekenen.
ik wens jullie alle goeds voor nu en de toekomst.Ik blijf op jullie site kijken.
Heel veel lieve grotjes Nel van der Meer ( oud collega)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
