Zijn gangetje
Door: Remco
Blijf op de hoogte en volg Familie
23 September 2014 | Oeganda, Jinja
Wanneer iemand aan je vraagt hoe het met je gaat antwoorden we vaak met:’ het gaat zijn gangetje’. Afgelopen maand heb ik me er zelf op betrapt dat ik dingen ‘als normaal’ ga beschouwen die helemaal niet normaal zijn. Het lijkt wel alsof je ogen en je hart gewend raken aan de beelden die dagelijks voorbij komen. Ik heb daarom het besluit genomen om akelige beelden die op mijn netvlies verschijnen als niet normaal te bestempelen in de hoop dat mijn hart deze beelden dan ook zo overneemt.
Ik betrapte mijzelf op deze gedachte tijdens de rondleiding van Paul die samen met Willem het dagcentrum KisoBoka heeft opgezet. Hij waarschuwde ons dat de rondleiding heftig kon zijn. Aan het einde van de rondleiding keken Joanne en ik elkaar aan en hadden dezelfde gedachte. Natuurlijk waren de beelden vreselijk die we zagen, maar het is al zo normaal. Op elke hoek van de straat komen diezelfde beelden weer terug. In mijn vorige nieuwsbrief heb ik KisoBoka ook genoemd en verteld wat ze daar voor de straatjongeren betekenen. Nu kregen we een rondleiding door het dorp waar het centrum is gebouwd. Het ‘hoogtepunt’ van dit dorp waren de illegale brouwerijen waar de lokale Waragi (sterke drank) wordt gemaakt. Als je langsloopt word je letterlijk dronken van de lucht die verspreidt wordt tijdens het brouwen. De dorpsbewoners werken hier de hele dag voor 5000 Ush, omgerekend 1 euro 50. Ze staan de hele dag in de rook onder een overkapping. Om te ervaren hoe het is om de hele dag onder de overkapping te staan, gaan ook wij er voor een minuutje onder staan. De minuut was nog niet vol of we maakten ons uit de voeten en zorgden dat we snel weer onder de overkapping vandaan waren. De tranen stonden in onze ogen, dit keer niet van de misstanden maar van de akelige rook die in je ogen kwam. De jongste kinderen van de medewerkers lopen ook gewoon rond op de brouwerij en spelen tussen de levensgevaarlijke toestanden. De wat oudere kinderen van 8/9 jaar werken ‘gewoon’ mee in dezelfde brouwerij. Regelmatig ontploft er een vat met brouwsel waardoor de werknemers nare brandwonden oplopen. Je moet er niet aan denken wat er gebeurt als er per ongeluk een kind in de buurt van zo een vat loopt tijdens een ontploffing, bah! Paul en Willem vertrekken deze maand definitief naar Nederland en laten het centrum over aan lokale mensen. We hebben aangeboden regelmatig het centrum te bezoeken om te kijken of het goed gaat. Want als je een project verlaat en het stuur overgeeft aan lokale mensen moet je maar afwachten of het allemaal goed komt. We houden daarom voor hen een oogje in het zeil.
De 1e schoolweken zitten er alweer op en Noa en Finn hebben het super naar hun zin. Noa leert op school ook Swahili en komt af en toe met nieuwe woorden thuis, dan moeten we erg lachen! Ze heeft ook een nieuw vriendje op school (Jacob) waar ze het erg leuk mee kan vinden. Jacob komt uit Engeland. Ook Finn is weer helemaal gewend op school. Hij komt nog niet met heel veel verhalen thuis maar zijn stralende gezicht verklapt dat hij het naar zijn zin heeft op school!
De daycare is ook langzaam op gang gekomen. De 1e weken komen de kinderen altijd één voor één binnen druppelen. Maar na een week of 2 waren 2 van de kinderen nog steeds niet op komen dagen en dat betekent vaak dat er meer aan de hand is. We besluiten daarom deze kinderen thuis te bezoeken om te kijken wat de reden is waarom ze niet meer komen. Zo zijn we bij Kaloli geweest en bij onze grote kleine vriendin Christine (het dwergmeisje). Het is bijzonder om de dorpjes in te gaan en de kinderen te ontmoeten in hun thuissituatie. De ouders hebben simpele voorzieningen maar hebben het naar Ugandeze maatstaven goed. Ze kunnen zichzelf voorzien van eten en hebben een klein huisje waar ze in kunnen slapen. De reden waarom Kaloli niet kwam is omdat hij aangaf dat hij door de lerares zou worden geslagen. We reageerden beide verbaasd omdat de lerares die Kaloli onder haar hoede heeft echt een hele lieve vrouw is. Maar in Oeganda weet je het nooit dus hebben we maar in het midden gelaten wie er gelijk heeft. De lerares heeft haar verontschuldiging aangeboden voor de ontstane situatie en Kaloli’s vader gegarandeerd dat ze nooit kinderen slaat. Dit bleek genoeg te zijn want de volgende maandag was Kaloli weer present en had het duidelijk weer naar zijn zin. De reden waarom Christien niet meer komt is een beetje een onduidelijke. De vader van Christien schijnt jaloers te zijn en denkt dat de moeder van Christien met allerlei mannen aanpapt wanneer ze haar naar de daycare brengt. We hebben aangegeven dat Christien het super naar haar zin heeft op de daycare en dat het zonde zou zijn als ze niet meer zou komen. Tot op vandaag is ze nog steeds niet op de daycare te vinden dus waarschijnlijk moeten we haar nog eens gaan opzoeken.
Met Paulien d’r winkel gaat het goed. Ze is een aantal weken geleden geopend en langzaam maar zeker vinden de mensen hun weg naar de winkel en langzaam begint ze te verkopen. Om de huurkosten te verlagen gaat ze samen met een vriend die telefoons repareert de winkel delen. Beide gebruiken ze de ruimte en delen daarom de huur. Ze geniet zichtbaar van de kans die haar geboden is en is ervan overtuigd dat ze op deze manier een nieuwe toekomst tegemoet zal gaan. Mooi om te zien!
Ook de kinderen van Home Sweet Home zijn uiteraard begonnen op hun nieuwe school. Hiervoor moeten zij ongeveer 5 kilometer op de fiets. Omdat niet iedereen een fiets had, hebben we een aantal nieuwe fietsen moeten aanschaffen. Dankzij een gift hebben we voor zowel Kawa als Gift een nieuwe fiets kunnen kopen waarop ze veilig naar school kunnen fietsen. Op de foto kun je zien hoe blij ze hiermee zijn!
Tracy, onze lererares van de rode groep, is bevallen van meisje! Haar naam is Vilenia. Tot op een aantal weken geleden wisten we niet eens dat ze zwanger was. Het vertellen dat je zwanger bent in Uganda is een taboe. Je probeert het zo lang mogelijk te verbergen en dat is haar goed gelukt. Zelfs op de dag van de bevalling hadden we geen idee dat ze zou gaan bevallen. Ze was gewoon aan het werk en diezelfde avond belde ze dat Vilenia was geboren! Het is een schattig klein meisje en we wensen haar dan ook heel veel geluk met dit nieuwe leven!
Ook hebben we Noa d’r verjaardag mogen vieren afgelopen maand. Het was erg gezellig en Noa had een aantal vriendjes en vriendinnetjes uitgenodigd van school en van de kerk. Het eind van het feestje was helaas minder leuk. Tijdens het spelen in de zandbak kreeg Finn per ongeluk een grote metalen schep in zijn hoofd. Gevolg een diepe wond die gehecht moest worden. Het was echt een naar gezicht. In een nabij gelegen kliniek hebben ze hem gelukkig snel kunnen hechten. Geschrokken keren we weer terug naar huis en leggen we Finn in zijn bedje. Het gaat nu gelukkig weer prima met hem! Hij heeft nu alleen een heel kaal koppie. Om goed te kunnen hechten, hebben ze een stuk van zijn haar moeten wegscheren. Daarna had hij veel weg van een 3 jaar oude monnik! Daarom hebben we maar besloten al zijn haar af te scheren om het weer opnieuw te kunnen laten groeien. Voor Finn maakt het niet uit, hij vindt het super mooi!
Vorige week hebben we een 2e hands boda (motor) kunnen aanschaffen. Degene die mij een beetje kennen weten dat ik geen fan ben van alle motorische dingen op 2 wielen. Bewapend met een schone onderbroek ging ik daarom ook eerst even oefenen op Zenon’s boda op de nabijgelegen grasmat. Na een aantal rondjes werd ik gelukkig wat zekerder en nu gaat het al bijna als vanzelf. Dankzij de boda besparen we heel veel benzinekosten die we nu aan nuttigere dingen kunnen besteden!
Omdat we geen homeschooling meer geven nu de kinderen naar een normale school gaan is het momenteel even zoeken naar onze dagindeling daar waar de gaten zijn ontstaan. Naast het managen van de daycare is er nu ruimte gekomen om andere dingen te gaan doen. Een aantal weken geleden hebben we ons aangesloten bij een nieuwe kerk waar we ons thuis voelen. Binnen de gemeente wordt veel gedaan aan praktische hulp in de nabij gelegen dorpjes. Daarbij is veel hulp nodig. We zijn daarom nu aan het onderzoeken waar we het beste kunnen worden ingezet. We willen jullie vragen te bidden voor ons. Willen jullie bidden dat Hij laat zien waar we het hardst nodig zijn, want één ding is zeker. We zijn hier nog niet klaar!
Veel liefs,
Familie Kwint
Ik betrapte mijzelf op deze gedachte tijdens de rondleiding van Paul die samen met Willem het dagcentrum KisoBoka heeft opgezet. Hij waarschuwde ons dat de rondleiding heftig kon zijn. Aan het einde van de rondleiding keken Joanne en ik elkaar aan en hadden dezelfde gedachte. Natuurlijk waren de beelden vreselijk die we zagen, maar het is al zo normaal. Op elke hoek van de straat komen diezelfde beelden weer terug. In mijn vorige nieuwsbrief heb ik KisoBoka ook genoemd en verteld wat ze daar voor de straatjongeren betekenen. Nu kregen we een rondleiding door het dorp waar het centrum is gebouwd. Het ‘hoogtepunt’ van dit dorp waren de illegale brouwerijen waar de lokale Waragi (sterke drank) wordt gemaakt. Als je langsloopt word je letterlijk dronken van de lucht die verspreidt wordt tijdens het brouwen. De dorpsbewoners werken hier de hele dag voor 5000 Ush, omgerekend 1 euro 50. Ze staan de hele dag in de rook onder een overkapping. Om te ervaren hoe het is om de hele dag onder de overkapping te staan, gaan ook wij er voor een minuutje onder staan. De minuut was nog niet vol of we maakten ons uit de voeten en zorgden dat we snel weer onder de overkapping vandaan waren. De tranen stonden in onze ogen, dit keer niet van de misstanden maar van de akelige rook die in je ogen kwam. De jongste kinderen van de medewerkers lopen ook gewoon rond op de brouwerij en spelen tussen de levensgevaarlijke toestanden. De wat oudere kinderen van 8/9 jaar werken ‘gewoon’ mee in dezelfde brouwerij. Regelmatig ontploft er een vat met brouwsel waardoor de werknemers nare brandwonden oplopen. Je moet er niet aan denken wat er gebeurt als er per ongeluk een kind in de buurt van zo een vat loopt tijdens een ontploffing, bah! Paul en Willem vertrekken deze maand definitief naar Nederland en laten het centrum over aan lokale mensen. We hebben aangeboden regelmatig het centrum te bezoeken om te kijken of het goed gaat. Want als je een project verlaat en het stuur overgeeft aan lokale mensen moet je maar afwachten of het allemaal goed komt. We houden daarom voor hen een oogje in het zeil.
De 1e schoolweken zitten er alweer op en Noa en Finn hebben het super naar hun zin. Noa leert op school ook Swahili en komt af en toe met nieuwe woorden thuis, dan moeten we erg lachen! Ze heeft ook een nieuw vriendje op school (Jacob) waar ze het erg leuk mee kan vinden. Jacob komt uit Engeland. Ook Finn is weer helemaal gewend op school. Hij komt nog niet met heel veel verhalen thuis maar zijn stralende gezicht verklapt dat hij het naar zijn zin heeft op school!
De daycare is ook langzaam op gang gekomen. De 1e weken komen de kinderen altijd één voor één binnen druppelen. Maar na een week of 2 waren 2 van de kinderen nog steeds niet op komen dagen en dat betekent vaak dat er meer aan de hand is. We besluiten daarom deze kinderen thuis te bezoeken om te kijken wat de reden is waarom ze niet meer komen. Zo zijn we bij Kaloli geweest en bij onze grote kleine vriendin Christine (het dwergmeisje). Het is bijzonder om de dorpjes in te gaan en de kinderen te ontmoeten in hun thuissituatie. De ouders hebben simpele voorzieningen maar hebben het naar Ugandeze maatstaven goed. Ze kunnen zichzelf voorzien van eten en hebben een klein huisje waar ze in kunnen slapen. De reden waarom Kaloli niet kwam is omdat hij aangaf dat hij door de lerares zou worden geslagen. We reageerden beide verbaasd omdat de lerares die Kaloli onder haar hoede heeft echt een hele lieve vrouw is. Maar in Oeganda weet je het nooit dus hebben we maar in het midden gelaten wie er gelijk heeft. De lerares heeft haar verontschuldiging aangeboden voor de ontstane situatie en Kaloli’s vader gegarandeerd dat ze nooit kinderen slaat. Dit bleek genoeg te zijn want de volgende maandag was Kaloli weer present en had het duidelijk weer naar zijn zin. De reden waarom Christien niet meer komt is een beetje een onduidelijke. De vader van Christien schijnt jaloers te zijn en denkt dat de moeder van Christien met allerlei mannen aanpapt wanneer ze haar naar de daycare brengt. We hebben aangegeven dat Christien het super naar haar zin heeft op de daycare en dat het zonde zou zijn als ze niet meer zou komen. Tot op vandaag is ze nog steeds niet op de daycare te vinden dus waarschijnlijk moeten we haar nog eens gaan opzoeken.
Met Paulien d’r winkel gaat het goed. Ze is een aantal weken geleden geopend en langzaam maar zeker vinden de mensen hun weg naar de winkel en langzaam begint ze te verkopen. Om de huurkosten te verlagen gaat ze samen met een vriend die telefoons repareert de winkel delen. Beide gebruiken ze de ruimte en delen daarom de huur. Ze geniet zichtbaar van de kans die haar geboden is en is ervan overtuigd dat ze op deze manier een nieuwe toekomst tegemoet zal gaan. Mooi om te zien!
Ook de kinderen van Home Sweet Home zijn uiteraard begonnen op hun nieuwe school. Hiervoor moeten zij ongeveer 5 kilometer op de fiets. Omdat niet iedereen een fiets had, hebben we een aantal nieuwe fietsen moeten aanschaffen. Dankzij een gift hebben we voor zowel Kawa als Gift een nieuwe fiets kunnen kopen waarop ze veilig naar school kunnen fietsen. Op de foto kun je zien hoe blij ze hiermee zijn!
Tracy, onze lererares van de rode groep, is bevallen van meisje! Haar naam is Vilenia. Tot op een aantal weken geleden wisten we niet eens dat ze zwanger was. Het vertellen dat je zwanger bent in Uganda is een taboe. Je probeert het zo lang mogelijk te verbergen en dat is haar goed gelukt. Zelfs op de dag van de bevalling hadden we geen idee dat ze zou gaan bevallen. Ze was gewoon aan het werk en diezelfde avond belde ze dat Vilenia was geboren! Het is een schattig klein meisje en we wensen haar dan ook heel veel geluk met dit nieuwe leven!
Ook hebben we Noa d’r verjaardag mogen vieren afgelopen maand. Het was erg gezellig en Noa had een aantal vriendjes en vriendinnetjes uitgenodigd van school en van de kerk. Het eind van het feestje was helaas minder leuk. Tijdens het spelen in de zandbak kreeg Finn per ongeluk een grote metalen schep in zijn hoofd. Gevolg een diepe wond die gehecht moest worden. Het was echt een naar gezicht. In een nabij gelegen kliniek hebben ze hem gelukkig snel kunnen hechten. Geschrokken keren we weer terug naar huis en leggen we Finn in zijn bedje. Het gaat nu gelukkig weer prima met hem! Hij heeft nu alleen een heel kaal koppie. Om goed te kunnen hechten, hebben ze een stuk van zijn haar moeten wegscheren. Daarna had hij veel weg van een 3 jaar oude monnik! Daarom hebben we maar besloten al zijn haar af te scheren om het weer opnieuw te kunnen laten groeien. Voor Finn maakt het niet uit, hij vindt het super mooi!
Vorige week hebben we een 2e hands boda (motor) kunnen aanschaffen. Degene die mij een beetje kennen weten dat ik geen fan ben van alle motorische dingen op 2 wielen. Bewapend met een schone onderbroek ging ik daarom ook eerst even oefenen op Zenon’s boda op de nabijgelegen grasmat. Na een aantal rondjes werd ik gelukkig wat zekerder en nu gaat het al bijna als vanzelf. Dankzij de boda besparen we heel veel benzinekosten die we nu aan nuttigere dingen kunnen besteden!
Omdat we geen homeschooling meer geven nu de kinderen naar een normale school gaan is het momenteel even zoeken naar onze dagindeling daar waar de gaten zijn ontstaan. Naast het managen van de daycare is er nu ruimte gekomen om andere dingen te gaan doen. Een aantal weken geleden hebben we ons aangesloten bij een nieuwe kerk waar we ons thuis voelen. Binnen de gemeente wordt veel gedaan aan praktische hulp in de nabij gelegen dorpjes. Daarbij is veel hulp nodig. We zijn daarom nu aan het onderzoeken waar we het beste kunnen worden ingezet. We willen jullie vragen te bidden voor ons. Willen jullie bidden dat Hij laat zien waar we het hardst nodig zijn, want één ding is zeker. We zijn hier nog niet klaar!
Veel liefs,
Familie Kwint
-
23 September 2014 - 13:07
Arwi Valk:
Hallo lieve mensen,
Wat bijzonder om weer een uitgebreid verslag uit Uganda te ontvangen. Er is veel te doen, begrijpen we. Ook erg leuk om op foto's te zien wie wie is. Veel sterkte, zegen maar ook plezier met jullie werk.
Hart. groet. Corrie en Arwi -
23 September 2014 - 14:17
Petra Fransen:
Hoi wat leuk om weer iets te horen en om wat foto's te zien.. Wat een schrik voor jullie en voor finn.. maar hij ziet er met zijn korte koppie echt heel stoer uit!! Doe ook maar de groetjes aan Noa van ons.. we missen jullie wel hoor.. zeker nu ik weer wat foto's heb gezien!
Hopelijk vinden jullie een nieuwe invulling voor de ruimte die in de agenda is ontstaan. Gods wegen zijn hoger dan de onze.. ik ben benieuwd wat Hij met jullie van plan is!!
Lieve groeten vanuit Nieuwkoop -
23 September 2014 - 15:43
Piet:
Hallo lieverds ,
een bewogen brief , maar als alles maar goed komt en gaat .
daarom wens ik jullie Gods zegen toe met alles wat jullie doen.
Ik ons hart zijn jullie altijd bij ons.
veel liefs
Papa Opa schoonpapa en Oma Annemarie -
23 September 2014 - 17:04
Tante Fia:
Lieve Remco en Joanne,
Een mooi verslag weer. Raar mechanisme hebben wij mensen toch, dat we snel gewend raken aan situaties die zich dagelijks voordoen. Dat dingen die eigenlijk helemaal niet gewoon zijn, ons steeds minder opvallen naarmate wij ze vaker zien. Gelukkig vallen jullie niet in de kuil van de gewenning en roep je jezelf tot de orde als je merkt dat je aandacht voor het 'ongewone' verslapt.
Ik kan mij voorstellen dat je een nieuwe weg zoekt nu de Homescholing opgehouden is. Maar jullie vinden vast wel weer een nieuwe taak. In een land waar nog zoveel misstanden zijn en zoveel armoede en ongelijkheid, zal er zeker wat op je pad komen waarvan je denkt: YES! Dit gaan wij aanpakken.
Je moet je maar laten leiden door Hem, die jullie in Uganda gebracht heeft. Hij maakt Zijn werk altijd af!
Mooie foto's heb je opgestuurd. Leuk die van Noa met haar nieuwe vriendje Jacob, en die van Finn met zijn monnikskapje - schitterend. Maar dat kale koppie is ook heel stoer. Gelukkig is het allemaal goed afgelopen, maar hij heeft wel een heel mooi hark-litteken op zijn hoofd gekregen. Dat kan niet iedereen zeggen!
Voor Noa en Finn een hele dikke knuffel.
En voor jullie veel zegen gewenst op alles wat jullie doen.
Liefs,
tante Fia -
23 September 2014 - 19:21
Mama Trudy:
Lieve Remco, Joanne, Noa en Finn
Wat ben ik trots op jullie alle vier! Remco op de boda, wie had dat kunnen denken, gelukkig zijn er geen hooibergen in de buurt. En dat alles zonder helm, wel goed uitkijken hoor!
En Joanne, die Paulien zo goed helpt met haar winkeltje, top! Noa, die een echte talenknobbel heeft en zo goed vriendjes kan maken en Finn met zijn stoere koppie!
Goed te lezen dat jullie zoveel zegen ondervinden in je werk en bereid zijn alles aan te pakken.
Ik heb weer er een mooie leesbrief van gemaakt voor opa, neem hem meteen mee morgen dan heeft hij wat te lezen en te vertellen aan de medebewoners van het verzorgingshuis waar hij tijdelijk is. Hij zal wel zeggen "Dat zijn nou MIJN KLEINKINDEREN". Trots dat hij is!!
Veel zegen gewenst en veel liefs van jullie eigen mama Trudy. -
24 September 2014 - 08:49
Tante Elly:
Een mooi verslag, Remco.
Gelukkig dat het zo goed is afgelopen met Finn.
En vreselijk, dat we zo gauw gewoon zijn om ellende te zien. Ik betrap me daar zelf ook op als ik mensen ontmoet die in armoede leven. Ja, ook hier komt dat voor.
En dan merk je dat je er soms niet eens meer bij stilstaat.
We vinden het vaak zo vanzelfsprekend dat we het goed hebben, gezond zijn en niets te kort komen.
Maar dat is het eigenlijk helemaal niet. We mogen elke dag weer opnieuw dankbaar zijn en onze zegeningen tellen.
Ik denk veel aan jullie. Fantastisch dat jullie zo een beetje geluk mogen brengen in het leven van anderen.
Liefs,
Tante Elly -
26 September 2014 - 21:00
Tjarda:
In Uganda kunnen ze minstens zo mooi hechten als in Nederland! En ik kan het weten. Fijn dat het goed gaat met Paulien.Voorzichtig op de motor en ik hoop dat jullie snel weer invulling kunnen geven aan de ontstane tijd, ik heb er alle vertrouwen in. Liefs -
29 September 2014 - 09:39
Trees Pernot:
Ha Joanne en Remco,
nog
Goed om te lezen hoe het jullie vergaat en wat een werk er gedaan wordt en nog te doen staat. En wat zijn kinderen toch een voorbeeld voor ons, volwassenen. zo flexibel. Liefdevolle zorg, veiligheid en scholing en ze hebben een kans op een goede toekomst. Daar werken jullie op een fantastische manier aan mee. Het werk zal zich tonen wat er gedaan moet worden, vertrouw daarop. Met plezier wacht ik het volgende verslag weer af. Het ga jullie heel goed! Lieve groet, Trees
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
