vakantieperikelen

Ik zit weer op mijn vertrouwde plek aan het meer. Dit keer geen zon maar een dreigend wolkendek boven me die op het punt staat zijn water naar beneden te laten kletteren. Hopelijk biedt het rieten dakje boven de tafel voldoende bescherming om mij en de laptop droog te houden...

De afgelopen weken hebben we net als jullie in Nederland mogen genieten van de vakantie. Een week nadat de kinderen van Home Sweet Home vakantie hebben gekregen, heeft ook de daycare zijn deuren gesloten voor de vakantie. Op de laatste dag voor elke vakantie komen de ouders van de daycare altijd even kijken wat hun kind de afgelopen periode heeft gedaan. Het is prachtig om te zien hoe trots de ouders op hun kinderen zijn als ze het werk laten zien wat ze hebben gedaan. We ontmoeten een aantal moeders die aangeven heel erg dankbaar te zijn dat de kinderen naar de daycare kunnen gaan. Onnodig om te zeggen want dat was wel van de gezichten af te lezen!

We hebben als gezin erg genoten van de afgelopen weken en hebben veel tijd met elkaar doorgebracht. A.s. maandag gaat net zoals bij de meeste van jullie ook hier het ‘gewone’ leven, als je daar al over kan spreken, weer beginnen. Noa gaat weer naar school en heeft daar erg veel zin in! Ze vraagt al dagenlang wanneer ze nou eindelijk weer naar school mag! Finn heeft nog 2 weken vrij omdat de Ugandeze en de Amerikaanse vakanties niet gelijk met elkaar lopen. Maar hoewel het vakantie was zijn er toch weer genoeg leuke en minder leuke dingen gebeurd om een nieuwsbrief mee te vullen...

Zo hebben we de Nederlandse ambassadeur, zijne exelentie Alphons Hennekens mogen ontmoeten tijdens de opening van een centrum voor straatkinderen bij ons in de buurt. Aangezien hij de vertegenwoordiger is van onze eigen Koning Willem voelde dat toch wel een beetje speciaal. We kregen de uitnodiging voor de opening van Willem en Paul die dit centrum genaamd KisoBoka hebben opgericht. In dit centrum, wat gebouwd is midden in een sloppenwijk, krijgen de wat oudere kinderen van de buurt alle begeleiding die nodig is om zich voor te bereiden voor de toekomst. Zo kunnen de kinderen werken aan hun eigen unieke talent. Er worden bijv. workshops gehouden voor dans, kinderen kunnen hun timmermanskunst ontwikkelen, er zijn computerlessen en nog veel meer. Er is zoveel talent in dit prachtige land maar door de armoede wordt dit nauwelijks opgemerkt en gaat talent op deze manier hopeloos verloren. Daarnaast biedt het centrum volledige opvang voor een aantal straatkinderen die helemaal geen onderdak hebben. Deze kinderen komen uit verschillende plekken door het hele land. Zo ontstaan er steeds meer projecten en dat is mooi om te zien en hard nodig!

Ons eigen huis begint ook steeds meer op een ‘centrum’ voor de buurtkinderen te lijken. Steeds meer kinderen vinden de weg naar onze tuin. Zowel Noa haar verjaardagscadeau (een trampoline) en de mijne (een basket) vinden gretig aftrek bij de kinderen uit de buurt. We genieten van hun stralende gezichten als ze naar hartelust springen op de trampoline of met elkaar aan het basketballen of voetballen zijn.

Dan is het maandag. Ik ben net thuis nadat ik alle boodschappen weer netjes heb afgeleverd bij Home Sweet Home. De telefoon gaat, het is Zenon. Hij vraagt of ik thuis ben. Nadat ik hem bevestig dat ik thuis ben vraagt hij mij om zo snel mogelijk met de auto naar het kruispunt te komen aan het begin van ons dorp. Hij was samen met Suzan en Devin, hun zoontje, met de boda (motor)onderweg naar de stad om wat boodschappen te doen. In zijn ooghoek ziet hij een jongen in de berm liggen. Nu is dat op zich niet zo bijzonder want er liggen regelmatig mensen in de berm te slapen, gewoon een dutje doen of te dronken zijn om je weg te vervolgen. Maar Zenon vertrouwd het dit keer niet en besluit daarom om te keren. Zijn voorgevoel blijkt goed te zijn want deze jongen ligt niet te slapen maar ligt bijna levensloos op zijn buik in de berm met een gezicht vol met bulten. Ook komt er bloed uit zijn hoofd. Niemand kijkt naar de jongen om en iedereen laat hem dan ook voor dood liggen. In Nederland zou je 112 bellen en de jongen laten liggen omdat je bang bent dat je nog meer schade aanbrengt als je hem verplaatst. Maar hier in Uganda gelden andere wetten. Omdat Zenon met de boda was kon hij de jongen onmogelijk vervoeren. Ik kom daarom zo snel mogelijk en we brengen de jongen met de auto naar de dichtstbijzijnde kliniek. Mijn hart bonst als een gek, dit zijn situaties waar ik liever niet in terecht kom! Het is onduidelijk of de jongen heeft gevochten of dat hij is aangereden door een boda. De jongen blijkt Henri te heten en is pas 15 jaar oud. Eenmaal aangekomen in de kliniek wordt er geprobeerd contact te leggen met zijn familie maar dat blijkt onbegonnen werk. Nadat Henri zijn wond is gehecht blijft hij die nacht in het ziekenhuis aan het infuus en zouden we de volgende dag verder kijken. Zenon gaat de volgende dag naar de kliniek om hem eten te brengen en dan blijkt de jongen opeens spoorloos te zijn. Waarschijnlijk is hij stilletjes gevlucht. Waarom weten we niet. Misschien bang dat hij zou moeten betalen, of bang dat iemand hem zou vinden. We hopen maar dat het wel goed met Henri gaat en dat hij verder geen medische zorg meer nodig heeft. Wat een bizarre wereld blijft dit toch!

We willen nogmaals benadrukken dat we heel blij zijn dat er mensen in Nederland bereid zijn om een deel van hun geld aan de mensen in Uganda te geven. Met deze giften hebben we de afgelopen maand veel kunnen doen, en namens diegene die we ermee geholpen hebben willen we jullie ontzettend bedanken!

Zo hebben we Isaac (de jongen die tijdelijk bij HSH is geweest) geholpen met het betalen van zijn schoolgeld. Ook hem hebben we in onze vakantie bezocht en ‘toevallig’ waren we net op tijd. Hij moest op de dag van ons bezoek zijn rapport ophalen maar als hij niet zou betalen kreeg hij geen rapport en mocht hij na de vakantie niet meer terugkomen. Samen zijn we naar zijn school gegaan om zijn rapport op te halen en ervoor te zorgen dat hij ‘gewoon’ naar school kan blijven gaan.

Verder hebben we ervoor gezorgd dat de moeder van Paulien naar een begravenis kon gaan van een familielid. Haar broer die in het noorden van Uganda woonde was overleden. Om met een taxi daarheen te gaan is normaiter onbetaalbaar. Blij verrast was ze dat ze geld kreeg voor een taxi en zo samen met haar familie haar broer kon begraven.

Ook Rogers (onze nachtwaker) heeft helaas een goede vriend moeten begraven. Ook zijn transportkosten hebben we me jullie hulp kunnen betalen.

Tenslotte hebben we voor de gele groep van de daycare een nieuwe radio aan kunnen schaffen. De oude was stuk. Muziek is iets wat voor deze groep rustgevend werkt en daarom zijn we blij dat we direct een nieuwe radio hebben kunnen aanschaffen.

Tot slot hebben we het goede nieuws mogen ontvangen dat over een aantal weken onze (schoon) vader komt! Ook hebben 2 (ex)collega’s van mij aangegeven volgend jaar te willen komen helpen! Het is heel erg fijn om je dierbaren te kunnen laten zien in welke wereld je momenteel mag wonen. Hoewel ik heel erg mijn best doe, is deze wereld op papier bijna niet over te brengen en moet je het dus eigenlijk met eigen ogen komen zien. Dus mocht je nieuwsgierig zijn naar ons leven hier, je bent van harte welkom!

Het rieten dakje boven me heeft mij en de laptop vandaag nog niet hoeven beschermen, het wolkendek heeft besloten zijn water nog even vast te houden :-)

Hartelijke groet vanuit Uganda!

(Gebeurtenissen binnen Home Sweet Home zelf beschrijf ik niet uitvoerig in deze nieuwsbrieven omdat deze al door Suzan worden beschreven in de nieuwsbrief van Home Sweet Home. Ook binnen Home Sweet Home hebben we afgelopen maand niet stil gezeten en is er een hoop gebeurd. De nieuwsbrieven van Home Sweet Home kun je lezen via de volgende link:http://www.homesweethomeuganda.nl/nieuwsbrieven.php?id=28 )