Terugblik
Door: Remco
Blijf op de hoogte en volg Familie
22 November 2014 | Oeganda, Jinja
Waar iedereen normaal gesproken aan het eind van de volgende maand zal gaan terugblikken over het afgelopen jaar wil ik daar alvast op vooruit lopen aangezien het vandaag precies 1 jaar geleden is dat we voet op Oegandese bodem zetten. Daar stonden we dan, een vreemd land, een vreemde cultuur en dus een hele nieuwe totaal andere leefomgeving. We hebben in het begin heel erg moeten wennen aan alle nieuwe, soms niet al te leuke, indrukken. We moesten soms echt wel even door de welbekende zure appel heen bijten. Langzaam aan vonden we onze weg en werd de nieuwe wereld waar God ons wilde hebben een stuk mooier. Het werd steeds duidelijker waarom we hier moesten zijn en nu een jaar later zitten we op onze plek en voelen we ons ‘thuis’. Het is geweldig om te zien hoe je de mensen hier kunt helpen met relatief weinig middelen zoals in de nieuwsbrieven van afgelopen jaar is terug te lezen. De dankbaarheid in de ogen van de kinderen én de volwassen geeft ons de kracht en de energie om ook het komende jaar door te gaan met het bieden van hulp en het geven van liefde aan de mensen die dit nodig hebben. Op deze manier willen we ook volgende jaar weer getuigen van de Liefde die wij op onze beurt weer elke dag mogen ontvangen van Hem die ons hier gebracht heeft. We zijn dankbaar dat we een schakel mogen zijn in een wereld die verscheurt gaat onder armoede en hopeloosheid. We zijn dankbaar dat we een aantal van deze mensen danzij steun vanuit Nederland weer hoop hebben kunnen geven. Het is ontroerend om te zien hoe blij mensen zijn met ogenschijnlijk niets in onze westerse ogen. Om dit echt te kunnen bevatten is bijna onmogelijk als je het niet met eigen ogen gezien hebt en aan de lijve ondervonden hebt. Daarom zijn we ook blij en dankbaar dat we afgelopen jaar bezoek hebben gehad van Joanne d’r ouders. Niets is frustrerender dan niet uit te kunnen leggen hoe je nieuwe leven hier in Uganda eruit ziet. Na zijn terugkeer in Nederland heeft Joanne d’r vader een aantal presentaties gehouden uit zijn enthousiasme die ontstaan is tijdens zijn bezoek aan ons. Dat hij een goed verhaal bracht en dat hij het goed heeft weten over te brengen blijkt wel uit al jullie positieve reacties na de presentaties. Het bouwt ons op als we bemoedigingen krijgen vanuit Nederland en het geeft ons het gevoel ,al is het maar deels, begrepen te worden. Bedankt dus voor jullie reacties en we willen jullie aanmoedigen om dit vooral te blijven doen. Contact vanuit Nederland is iets wat we soms heel erg missen en dus is het super fijn om iets te horen vanuit ons nu waarschijnlijk koude kikkerlandje.
We hebben ook het afgelopen jaar veel nieuwe vriendschappen opgebouwd met vrijwilligers die ons zijn komen helpen. Omdat je dezelfde wereld deelt, al is het tijdelijk, groei je snel naar elkaar toe en sluit je bijzondere vriendschappen. Ook dat maakt het leven hier soms moeilijk. Je sluit nieuwe vriendschappen waarvan je weet dat je nieuwe vrienden je na een korte tijd weer zullen gaan verlaten. Volgende maand als wij voor vakantie naar Nederland hopen te gaan, vertrekt ook onze meest bijzondere vriend Wijnant. Wijnant is bijna tegelijk met ons gekomen en heeft dus een jaar lang lief en leed met ons gedeeld. We zullen hem dan ook ontzettend gaan missen straks als wij weer terugkeren naar Uganda en hij zijn leven in Nederland weer zal proberen op te gaan pakken. Wijnant, als je dit leest, je bent een topper! Bedankt voor alles!
Afgelopen maand zijn we naast onze dagelijkse werkzaamheden ook weer doorgegaan met het bieden van hulp vanuit “The Pearls of Africa”. We zijn hiervoor op bezoek geweest bij Ogutu. Ogutu is één van de kinderen die dagelijks in de daycare komt. Vanuit een eerder huisbezoek van 2 van onze vrijwilligers Anouk en Nadine begrepen we dat Ogutu samen met zijn oma onder ermbarmelijke omstandigheden woont. Een huisje wat gebouwd is met lokaal cement (koeienpoep gemend met grond) waarvan het dak zo lek is als een mandje dreigt door de rotte palen waar het huis aan vast staat om te vallen. Ogutu slaapt bij regen onder een dekzeil om zoveel mogelijk droog te kunnen blijven. Als het hier ’s nachts regent (en dan regent het echt hard) en het dak is lek dan is het ondanks het dekzeil haast onbegonnen werk om droog te blijven. Het is daarom ook niet verwonderlijk dat Ogutu altijd verkouden is. Als je binnen in het huisje staat voelt het alsof je in een grot staat. De continue aanwezigheid van vocht zorgt ervoor dat het koud en kil aanvoelt. Ook is het donker omdat er door het ontbreken van ramen nauwelijks licht naar binnen kan komen. Vastbesloten iets aan deze situatie te willen doen zijn we op zoek gegaan naar lokale mensen die kunnen helpen het huis te verbouwen. Al snel bleek dat verbouwen onmogelijk was. Het huis is in een te slechte staat. Na een aantal gesprekken met de bouwlui die we gevonden hadden, hebben we besloten een heel nieuw huisje te laten bouwen. Als alles volgens plan gaat, wordt er maandag begonnen met bouwen! We zijn superblij voor Ogutu en zijn opa en oma dat ze straks weer heerlijk droog kunnen slapen!
Naast Ogutu en zijn opa en oma hebben we afgelopen maand ook de organisatie LifeStep blij mogen maken met een cheque. De opbrengst kwam vanuit de verkoop van de door de kinderen van Life Step zelf gemaakte armbandjes die Joanne d’r vader naar Nederland had meegenomen. LifeStep is een lokale organisatie die hulp biedt in de vorm van een dagprogramma aan (ex) straatkinderen. Tijdens een verzorgde stadswandeling zijn we in contact gekomen met straatkinderen die ervoor gekozen hebben op de straat te blijven. Deze kinderen moeten vaak kiezen tussen 2 kwaden. Óf je gaat naar huis waar de nieuwe man van je moeder je mishandelt óf je probeert te overleven op straat high van de parrafine. Parrafine is een soort brandstof wat ze in een flesje doen en wat ze dan vervolgens inhaleren. Buiten dat het de kinderen verdooft heeft het als bijkomend ‘voordeel’ dat het het hongergevoel wegneemt. We deden deze stadswandeling met een aantal vrijwilligers. Iedereen was na afloop even stil na het zien van deze kinderen. En waar ons hart huilt weten we dat Zijn hart meehuilt. De moed zakt dan even in je schoenen omdat je deze kinderen nu niet kunt helpen, of beter gezegd ze laten zich niet helpen. Onze gids genaamd Fred was ooit één van hen en zoekt hen daarom dan ook nog regelmatig op. Hij biedt hen een andere weg aan maar ze moeten daar zelf voor kiezen. Soms rest ons niets anders dan te bidden en dat doen we dan ook voor deze straatkinderen waarvan sommige net zo oud zijn als Noa.
We willen benadrukken dat wij in deze projecten én alle toekomstige projecten slechts een schakel zijn en dat de mogelijkheid om te kunnen bouwen en een cheque te kunnen uitdelen vanuit Nederland komt. Dankzij jullie steun kunnen we mensen blijmaken en ze een hoopvolle toekomst geven! Bedankt hiervoor! Meer over Ogutu én LifeStep is terug te lezen via de facebookpagina; www.facebook.com/thepearlsofafrica.
Dat de tijd vliegt blijkt wel uit dat hier de grote vakantie alweer op het punt staat te beginnen. Na 5 december zijn alle scholen vrij en in februari wordt er pas weer begonnen aan het nieuwe leerjaar. Noa en Finn doen het nog steeds supergoed op school en spreken inmiddels bijna beter engels dan wij! We zijn superblij en dankbaar dat we in de grote vakantie op 28 december weer voor een maand naar Nederland kunnen komen. We kijken er al erg naar uit en Noa en Finn zijn al bezig met stickers te plakken . Zenon en Suzan komen op hun beurt dan weer terug uit Nederland om het stokje weer van ons over te kunnen nemen.
Tot snel allemaal!
Liefs,
Remco, Joanne, Finn & Noa
We hebben ook het afgelopen jaar veel nieuwe vriendschappen opgebouwd met vrijwilligers die ons zijn komen helpen. Omdat je dezelfde wereld deelt, al is het tijdelijk, groei je snel naar elkaar toe en sluit je bijzondere vriendschappen. Ook dat maakt het leven hier soms moeilijk. Je sluit nieuwe vriendschappen waarvan je weet dat je nieuwe vrienden je na een korte tijd weer zullen gaan verlaten. Volgende maand als wij voor vakantie naar Nederland hopen te gaan, vertrekt ook onze meest bijzondere vriend Wijnant. Wijnant is bijna tegelijk met ons gekomen en heeft dus een jaar lang lief en leed met ons gedeeld. We zullen hem dan ook ontzettend gaan missen straks als wij weer terugkeren naar Uganda en hij zijn leven in Nederland weer zal proberen op te gaan pakken. Wijnant, als je dit leest, je bent een topper! Bedankt voor alles!
Afgelopen maand zijn we naast onze dagelijkse werkzaamheden ook weer doorgegaan met het bieden van hulp vanuit “The Pearls of Africa”. We zijn hiervoor op bezoek geweest bij Ogutu. Ogutu is één van de kinderen die dagelijks in de daycare komt. Vanuit een eerder huisbezoek van 2 van onze vrijwilligers Anouk en Nadine begrepen we dat Ogutu samen met zijn oma onder ermbarmelijke omstandigheden woont. Een huisje wat gebouwd is met lokaal cement (koeienpoep gemend met grond) waarvan het dak zo lek is als een mandje dreigt door de rotte palen waar het huis aan vast staat om te vallen. Ogutu slaapt bij regen onder een dekzeil om zoveel mogelijk droog te kunnen blijven. Als het hier ’s nachts regent (en dan regent het echt hard) en het dak is lek dan is het ondanks het dekzeil haast onbegonnen werk om droog te blijven. Het is daarom ook niet verwonderlijk dat Ogutu altijd verkouden is. Als je binnen in het huisje staat voelt het alsof je in een grot staat. De continue aanwezigheid van vocht zorgt ervoor dat het koud en kil aanvoelt. Ook is het donker omdat er door het ontbreken van ramen nauwelijks licht naar binnen kan komen. Vastbesloten iets aan deze situatie te willen doen zijn we op zoek gegaan naar lokale mensen die kunnen helpen het huis te verbouwen. Al snel bleek dat verbouwen onmogelijk was. Het huis is in een te slechte staat. Na een aantal gesprekken met de bouwlui die we gevonden hadden, hebben we besloten een heel nieuw huisje te laten bouwen. Als alles volgens plan gaat, wordt er maandag begonnen met bouwen! We zijn superblij voor Ogutu en zijn opa en oma dat ze straks weer heerlijk droog kunnen slapen!
Naast Ogutu en zijn opa en oma hebben we afgelopen maand ook de organisatie LifeStep blij mogen maken met een cheque. De opbrengst kwam vanuit de verkoop van de door de kinderen van Life Step zelf gemaakte armbandjes die Joanne d’r vader naar Nederland had meegenomen. LifeStep is een lokale organisatie die hulp biedt in de vorm van een dagprogramma aan (ex) straatkinderen. Tijdens een verzorgde stadswandeling zijn we in contact gekomen met straatkinderen die ervoor gekozen hebben op de straat te blijven. Deze kinderen moeten vaak kiezen tussen 2 kwaden. Óf je gaat naar huis waar de nieuwe man van je moeder je mishandelt óf je probeert te overleven op straat high van de parrafine. Parrafine is een soort brandstof wat ze in een flesje doen en wat ze dan vervolgens inhaleren. Buiten dat het de kinderen verdooft heeft het als bijkomend ‘voordeel’ dat het het hongergevoel wegneemt. We deden deze stadswandeling met een aantal vrijwilligers. Iedereen was na afloop even stil na het zien van deze kinderen. En waar ons hart huilt weten we dat Zijn hart meehuilt. De moed zakt dan even in je schoenen omdat je deze kinderen nu niet kunt helpen, of beter gezegd ze laten zich niet helpen. Onze gids genaamd Fred was ooit één van hen en zoekt hen daarom dan ook nog regelmatig op. Hij biedt hen een andere weg aan maar ze moeten daar zelf voor kiezen. Soms rest ons niets anders dan te bidden en dat doen we dan ook voor deze straatkinderen waarvan sommige net zo oud zijn als Noa.
We willen benadrukken dat wij in deze projecten én alle toekomstige projecten slechts een schakel zijn en dat de mogelijkheid om te kunnen bouwen en een cheque te kunnen uitdelen vanuit Nederland komt. Dankzij jullie steun kunnen we mensen blijmaken en ze een hoopvolle toekomst geven! Bedankt hiervoor! Meer over Ogutu én LifeStep is terug te lezen via de facebookpagina; www.facebook.com/thepearlsofafrica.
Dat de tijd vliegt blijkt wel uit dat hier de grote vakantie alweer op het punt staat te beginnen. Na 5 december zijn alle scholen vrij en in februari wordt er pas weer begonnen aan het nieuwe leerjaar. Noa en Finn doen het nog steeds supergoed op school en spreken inmiddels bijna beter engels dan wij! We zijn superblij en dankbaar dat we in de grote vakantie op 28 december weer voor een maand naar Nederland kunnen komen. We kijken er al erg naar uit en Noa en Finn zijn al bezig met stickers te plakken . Zenon en Suzan komen op hun beurt dan weer terug uit Nederland om het stokje weer van ons over te kunnen nemen.
Tot snel allemaal!
Liefs,
Remco, Joanne, Finn & Noa
-
22 November 2014 - 09:26
Piet Kwint:
super aangrijpend verhaal en ik ben zeer trots op jullie en hoop tot gauw -
22 November 2014 - 11:23
Trudy V.d. Heuvel:
Hallo lieverds,
Mooi verhaal heb je weer opgeschreven Remco. Eigenlijk helemaal niet mooi als je leest van alle armoe en verdriet aan de andere kant van de wereld. Schrijnend..hier te leven in weelde en jullie daar geconfronteerd te worden met armoe en ellende. Gelukkig dat jullie ertoe mogen bijdragen om een beetje liefde en warmte te verspreiden op de plaats waar jullie voor onze Vader aan het werk zijn. Top..wat jullie daar allemaal doen..ben heel trots op jullie en hoop jullie weer gauw te kunnen vasthouden en knuffelen.
Veel liefs van jullie mama Trudy -
22 November 2014 - 11:35
Ellen:
Wat een verhaal weer, en al weer een jaar daar! Voor ons vliegt de tijd, maar voor jullie ook!
Heerlijk dat jullie af kunnen tellen om weer naar Nederland te gaan, super!
veel respect voor jullie en de kinderen, liefs Pieter, Ellen en de meiden -
22 November 2014 - 12:09
Paulien:
Lieve Familie,
Alweer een jaar. Bijzonder zeg en wat een mooi verhaal! Ik kreeg er weer kippenvel van.
Geef iedereen een dikke knuffel van mij en ga zo door!
Liefs Paulien -
22 November 2014 - 17:02
Tante Fia:
Lieve Remco en Joanne, Noa en Finn,
Dank je wel dat je dit aangrijpende verhaal met ons wilde delen. Jullie zijn heel vaak in mijn gedachten. Fijn dat je zoveel goeds kunt doen voor de mensen daar. Dat je kunt uitdelen van de (letterlijke) rijkdom die ons ten deel is gevallen, en daarvoor zoveel geestelijke rijkdom en dankbaarheid voor terugkrijgt.
Eigenlijk is het heel erg dat het zo ongelijk verdeeld is in de wereld. Wat moet er dan nog veel in de harten en hoofden van ons Westerlingen gebeuren. Maar wat fijn dat jullie toch een beetje licht mogen uitstralen in het (in onze ogen) donkere Afrika. En wat kunnen wij veel leren van die mensen. Bijvoorbeeld om tevreden te zijn met wat wij hebben en daarvan ook ruimhartig te willen uitdelen. En gastvrij te zijn. Zoals je eerder schreef dat jullie aan de tafel werden uitgenodigd door mensen die vaak zelf niet eens de dagelijkse maaltijden voor hun gezin hebben. Hoe vaak wordt hier niet tegen visite gezegd: Hoe laat kom je? En dan opgelucht te zijn als het bezoek weer voor etenstijd weggaat.Als je dat naast elkaar zet, moeten wij ons af en toe heel erg schamen!
Fijn dat jullie binnenkort weer naar Nederland kunnen komen. Even bijkomen van alles en je familie aan alle kanten weer te kunnen koesteren. Heel goed ook voor Noa en Finn. Ik hoop jullie dan ook weer een keer te zien.
Heel veel liefs, en een dikke knuffel voor die twee kanjers van jullie,
tante Fia -
22 November 2014 - 19:01
Ans Van Des Schors:
Dag Remco en Joanne,
Hartelijk dank voor het schrijven over jullie eerste jaar ervaringen en alle goeds dat jullie van plan zijn met elkaar voor het komende jaar.
Ik heb nog wat medische artikelen die,ik eventueel kan geven. Zoals termometers en een bloeddruk meter
Laat via je moeder maar weten Remco als je belangstelling hebt. Zij weet me te vinden. Zelf ga ik in februari naar Uganda.
Alle goeds, ans van der schors -
24 November 2014 - 21:47
Wilma Baaroun:
Prachtig verhaal weer en Remco wat kun jij ontzettend mooi schrijven ,jij weet iedereen te raken met je prachtige verhalen.Is het geen idee om een boek te schrijven over je belevenissen daar in Uganda. Heerlijk dat de kids het zo goed doen en fijn dat jullie zoveel kunnen beteken voor de mensen daar.Ik wens jullie fijne kerstdagen en een heel gezegend feest.En vooral ga zo door met schrijven heel fijn om zo steeds op de hoogte te worden gehouden.Fijne weken in Nederland,heel veel liefs van Wilma. -
24 November 2014 - 21:59
Coen En Judith:
Hoi Joanne, Remco, Noa en Finn,
Het was leuk om vorige week de foto's van John te zien toen hij bij jullie op bezoek was.
Wat een mooie natuur maar ook wat een armoede.
Fantastisch dat jullie daar, ook al is het maar kleinschalig, wat kunnen betekenen voor de mensen in jullie omgeving.
Hopen jullie in december weer te zien.
Groetjes en een knuffel,
o.Coen en t.Juud
-
25 November 2014 - 12:37
Corrie Valk:
Lieve Remco en Joanne,
Wat geweldig om te horen dat jullie verschil mogen maken in levens van kinderen en mensen. Ik kan me het gevoel voorstellen dat je iedereen wel zou willen helpen. Maar dat gaat gewoon niet. Daarom begrijp ik jullie tranen en onmacht over deze situaties. Ik ben heel blij voor Oguta, dat jullie een nieuw huisje voor zijn familie laten bouwen, geweldig! God is goed! Bedankt voor jullie inzet en sterkte voor de komende maand. Het is vast weer leuk om uit te zien naar de ontmoeting met de familie en vrienden in Nederland.
Ik wens jullie Gods zegen toe en hoop jullie weer te zien in december,
Liefs, Corrie Valk.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
