Back in Business

Omdat de stichting “The Pearls of Africa” nu echt een feit is, en ik verwacht dat ook de website: www.thepearlsofafrica.nl deze maand de lucht in zal gaan, zullen de toekomstige nieuwsbrieven alleen nog maar over de projecten van The Pearls of Africa gaan. Uiteraard blijven we ook volop actief binnen Home Sweet Home. Onze belevenissen binnen Home Sweet Home zijn te volgen via www.homesweethomeuganda.nl . Ook deze website zal binnenkort een metamorfose ondergaan waardoor de daycare meer naar de voorgrond zal komen en het weeshuis daardoor wat meer maar de achtergrond. Dit omdat de verwachting is dat de daycare in de toekomst zal gaan groeien en het weeshuis zal gaan inkrimpen. Dit alles is het gevolg van de besluitvorming van de overheid in Uganda die wil dat de weeskinderen zoveel mogelijk opgroeien in hun eigen lokale gemeenschap. Als er geen vader en moeder meer is, zal er gezocht moeten worden naar andere familieleden, vrienden of kennissen die kunnen zorgdragen voor het kind. In de toekomst zullen er dus in heel Uganda meer en meer kinderen herplaatst gaan worden, terug in de lokale gemeenschap.

Deze maand hebben we voor het eerst in Uganda pasen gevierd. Het was anders als dat we gewend waren maar zeker niet minder leuk! We werden bij Peter, onze vriend van de markt, uitgenodigd om pasen te vieren bij zijn familie. Omdat we toch ook een beetje nederlandse traditie hier willen overbrengen, hadden we de door Noa en Finn versierde eieren meegenomen naar het dorpje waar de familie van Peter woont. We werden hartelijk ontvangen door de zussen van Peter. Na even gekletst te hebben was het dan toch echt tijd om de eieren te verstoppen. Omdat de taalbarriere in de dorpjes vaak een probleem is, hebben we Peter uitgelegd hoe het paaseieren verstoppen werkt. In het Luganda legt Peter het op zijn beurt weer uit aan de dorpskinderen die massaal zijn toegestroomd omdat er muzungu’s (blanken) op visite waren. Een hilarisch spektakel barst los als eenmaal de eieren door Noa en Finn verstopt zijn. Al rennend en gillend verdwijnen de kinderen in de struiken en wordt het ene na het andere ei gevonden. Nadat ze gevonden waren werden ze direct opgegeten door sommige kinderen waardoor we helaas niet hebben kunnen achterhalen wie er nu uiteindelijk had gewonnen. Zelfs oudere ‘kinderen’ van een jaar of 18 gingen bloedfanatiek op zoek naar de eieren, niet om te winnen maar om zoveel mogelijk eieren te kunnen eten! Het was erg grappig om het van een afstandje allemaal te aanschouwen. Na het spektakel hebben we heerlijk lokaal kip met rijst en matooke (soort gekookte banaan) gegeten. Dankbaar voor de leuke dag namen we afscheid van de familie van Peter en gingen we richting Kaloli en zijn vader die in hetzelfde dorp wonen. Ook daar werden we hartelijk ontvangen door de vader van Kaloli die blij verrast was met ons bezoek. We maken direct nog even een foto voor de nieuwe website aangezien alle oude foto’s verloren zijn gegaan door een gecrashte schijf en gaan weer verder naar het volgende bezoek. Ook Ogutu woont vlakbij dus we besluiten ook daar nog even langs te gaan. Maar, waar we bij Peter en Kaloli hartelijk werden ontvangen, treffen we hier een hele andere situatie aan. De oma van Ogutu zit kermend van de pijn in een hoekje en ze ziet er slecht uit. Gelukkig hadden we Peter, die we beloofden af te zetten in de stad, nog bij ons. Nu kon hij mooi als vertaler functioneren aangezien de oma van Ogutu slecht engels praat. Het blijkt dat ze al weken heel veel pijn in haar borst heeft en kortademig is. Ze was al naar een kliniek geweest maar daar hadden ze gezegd dat ze haar niet verder kon helpen. Omdat ze er zo slecht uit zag besloten we niet langer te wachten en namen haar direct mee naar een ziekenhuis in de buurt die goed bekend staat. Omdat het al laat was geworden kon ze die avond helaas niet meteen meer geholpen worden. Er zat niets anders op om haar weer naar huis te brengen. De volgende dag haal ik haar weer op en rij weer naar hetzelfde ziekenhuis. Daar besluiten ze haar op te nemen zodat ze haar in de gaten kunnen houden. Na 4 dagen krijg ik een telefoontje van het ziekenhuis dat het goed met haar gaat en ze weer naar huis mag! De oma van Ogutu bleek een hele hoge bloeddruk te hebben en met de juiste medicijnen is ze er gelukkig na een paar dagen weer bovenop gekomen. Dat verklaarde ook de pijn in haar borst en haar kortademigheid. Na 2 weken bezoek ik haar weer en ze ziet er zichtbaar beter uit. Het gaat weer uitstekend met haar en ze had al weer praatjes. Waar we wel van schrokken op 1e paasdag was hoe haar slaapkamer eruit zag. Het was vies en er lagen allerlei spullen die niet in een slaapkamer thuis horen. We hebben haar verteld dat we enigszins teleurgesteld waren dat ze haar nieuwe huisje nu al zo verwaarloosd. We hebben uitgelegd hoe belangrijk een goede hygiene is en dat als ze op deze manier doorgaat makkelijk weer ziek kan worden. Ze beloofd beterschap en dus hopen we maar dat de boodschap is aangekomen. We beloven haar op onze beurt 2 nieuwe matrassen te brengen als ze kan laten zien dat ze haar kamer netjes kan houden. De matrassen waar ze nu op slapen zit vol met gaten waardoor ze praktisch op de grond liggen. Over een paar weken hopen we de matrassen te kunnen uitdelen!

Omdat de stichting ook Claire en haar kinderen ondersteunt, zijn we afgelopen maand bij de familie op bezoek gegaan om te kijken hoe ze wonen en om de kinderen te ontmoeten. Wat een ontzettende lieve kinderen heeft ze. We hebben volop genoten van het bezoek. We kregen opnieuw heerlijk te eten wat gebruikelijk is als je op visite komt. Claire woont goed in een leuk huisje in het dorpje Mpummude. Dankzij de stichting kunnen de kinderen van Claire naar school blijven gaan. Haar verhaal is binnenkort uitgebreid te lezen op de website van The Pearls of Africa.

Ook Dorothy, die in hetzelfde dorp woont, komt nog even langs. Dorothy is herplaatst vanuit Home Sweet Home bij haar tante. De eerste keer dat we haar bezochten was ze zichtbaar verdrietig en had ze moeite met haar nieuwe situatie. Ze miste haar vriendjes en vriendinnetjes en het leven binnen Home Sweet Home. Hoe anders zag ze er nu uit. Al huppelend kwam ze samen met een vriendinnetje aan bij Claire. Ze straalde echt, mooi om te zien dat het toch goed gekomen is. Claire verteld dat ze het heel goed doet op school en één van de top leerlingen van de klas is!

Eindelijk heeft Rogers de uitslagen gekregen van zijn 1e examens. Rogers volgt dankij de Stichting een opleiding tot algemeen monteur. Hij was best wel een beetje zenuwachtig omdat hij het naar zijn idee niet zo heel goed had gedaan. Ontrecht bleek achteraf want hij was als één van de weinigen voor alles in één keer geslaagd! We zijn daarom best wel een beetje trots op hem! Ook het verhaal van Rogers is straks uitgebreid terug te lezen op de website.

De moeder van Rogers kampt al lange tijd met gezondheidsproblemen en ondanks verschillende medicijnen voorgeschreven te hebben gekregen kwam er maar geen verbetering in haar situatie. Ze hoestte veel en had last van haar rug. Dus besloten we ook haar, net als de oma van Ogutu, naar éen van de betere ziekenhuizen te brengen voor een second opinion. De uitslag was niet mals. Rogers moeder leed aan malaria, tyfus én éen of ander vaag virus. Nadat we ongeveer de halve apotheek meegkregen hebben we haar weer op de matatoo (taxibusje) gezet naar huis. Na een week belde ze ons met het nieuws dat het al weer veel beter met haar ging! Alleen haar rug is nog wel pijnlijk, maar we hopen en bidden dat ook deze pijn met de tijd zal verdwijnen.

Tijdens ons bezoek aan Isaac zagen we dat de banden van zijn rolstoel heel slecht werden. Op sommige plekken kon je de binnenband naar buiten zien komen. Niet verwonderlijk als je bedenkt dat hij iedere dag door een buurtjongen een kilometers lange berg op wordt geduwd richting school. De slechte weg zorgt er vervolgens voor dat de banden snel slijten. Ik besloot hem naar het dichtstbijzijnde fietsenmakertje te duwen die gelukkig voor mij, in tegenstelling tot Isaacs school, onder aan de berg lag. De fietsenmaker heeft de rolstoel weer voorzien van 2 nieuwe binnen én buitenbanden. De 2 nieuwe banden geven de jongen die hem dag in dag uit naar school duwt in ieder geval weer een beetje verlichting op de berg.

Over ruim 2 weken komen Jamina en Willeke, 2 oud collega’s van de Rabobank bij ons op bezoek! Ze blijven ruim 2 weken en we kunnen niet wachten om hen te laten zien wat we hier doen en hoe we hier leven. Het blijft zo fijn om mensen uit jouw land op visite te krijgen om zo een groot deel van je leven te kunnen delen. Jamine en Willeke van harte welkom!

Tot slot, afgelopen week raasde er ’s nachts een flinke storm door Bukaya. (het dorp waar we wonen). Alles begon te klapperen omdat de ramen dag en nacht tegen elkaar open staan. Snel spring ik uit bed om de ramen te sluiten om zo schade te voorkomen. Gelukkig was ik net op tijd en ging de storm na een uurtje weer liggen. Afgelopen maand heeft het ook’ gestormd’ in ons eigen gezinnetje. Allemaal zijn we ziek, zwak en misselijk geweest. Ziek zijn hier voelt toch net even iets anders dan ziek zijn in Nederland omdat je je gauw ‘alleen’ voelt. Daarnaast hebben we een hoop narigheid gehad met de auto die maar weigerde te rijden waardoor we ook minder mobiel waren. En toen de auto eenmaal weer gemaakt was, en we hem konden ophalen uit de garage bleek een aantal spullen uit de auto te zijn gestolen. Niemand weet dan natuurlijk ergens van en dan voel je je machteloos. We merken dan ook dat er soms flink aan de deur wordt gerammeld om ons te ontmoedigen. Maar gelukkig weten we ook dat we mogen vertrouwen op God als ons Anker in de storm. We weten en ervaren dat er voor ons gebeden wordt, bedankt daarvoor! Jullie gebed zorgt er voor dat ook deze storm binnen ons gezin uiteindelijk weer zal moeten gaan liggen! En als de storm zwijgt geeft dat ons hernieuwde kracht om met woorden én daden de mensen met weinig hoop, echte Hoop te kunnen geven! Dus blijf voor ons bidden, wij hebben dat soms hard nodig.

Veel liefs,
Familie Kwint