Met vallen en opstaan...
Door: Remco
Blijf op de hoogte en volg Familie
01 April 2015 | Oeganda, Jinja
Het is zaterdagochtend, de laatste dag van februari. We spreken met elkaar af dat we er een leuke dag van gaan maken vandaag. De zon schijnt volop dus we beloven Noa en Finn dat we lekker gaan zwemmen ’s middags. Toen nog niet wetend dat de dag totaal anders zou gaan lopen...
’s Morgens staat een bezoek aan Isaac op het programma. Nadine, een nichtje van Joanne, heeft een prachtige tekening gemaakt voor Isaac die we deze ochtend aan hem willen geven. Na te hebben ontbeten springen we met zijn allen op de boda en gaan we op weg naar het dorpje waar Isaac woont. Als we bijna bij Isaac zijn komen we onze vriend Job tegen en Gody een medewerker van Home Sweet Home. We zwaaien blij en slaan de laatste bocht in om op het laatste rechte stuk uit te komen op weg naar Isaac. De laatste 200 meter is onverhard waardoor je precies kunt zien waar de auto’s en boda’s hebben gereden. Op de plek waar is gereden zijn sporen te zien die wat dieper liggen dan de weg. Omdat er een tegenligger aankomt besluit ik van het spoor in het midden van de weg naar het andere spoor aan de zijkant van de weg te gaan. En dan gaat het vreselijk fout. Door de steentjes van de onverharde weg glijdt mijn voorband weg en is de boda niet meer te controleren. De onvermijdelijke val die volgt zorgt ervoor dat we met zijn allen keihard in aanraking komen met de weg onder ons. Even lijkt de wereld stil te staan en kijk ik versuft om mij heen. Direct wordt duidelijk dat Finn er slecht aan toe is. Zijn gezicht zit vol met bloed en ook komt er bloed uit zijn mond. Zijn gebit lijkt een behoorlijke klap gehad te hebben want zijn tanden stonden niet zoals ze horen te staan.
Gelukkig zag Job, die vlak achter ons reed, alles gebeuren en konden we snel met Finn naar de dichtsbijzijnde kliniek rijden waar de doktoren direct met hem aan de slag gingen. Nadat alle wonden in zijn gezicht en op zijn benen waren schoongemaakt en hij een injectie had gekregen tegen de pijn viel hij op het bed in slaap. Dat gaf mij de tijd om naar mijn knie te laten kijken. Die zag er ook niet best uit. Ik zag dingen in mijn knie zitten die ik normaal niet hoor te zien. Er zat een flink gat en dat werd dan ook gehecht in dezelfde kliniek.
Omdat ze in deze kliniek voor Finn zijn tanden niets konden doen zijn we doorgereden naar het net geopende nieuwe internationale ziekenhuis gerund door turken. Hier hebben ze vakkundig naar Finn zijn gebit gekeken en hebben ze de schade kunnen herstellen met een aantal hechtingen. De arme Finn gilde moord en brand en had vreselijk veel pijn. Nadat hij tenslotte na veel pijn en moeite een MRI scan had ondergaan van zijn hoofd, die gelukkig goed was, mochten we weer naar huis. De tijd van revalideren kon beginnen... Gelukkig hadden Joanne en Noa op wat schrammen en schaafwonden na niets en konden we ons door hen laten verzorgen.
De afgelopen periode is er één geweest die we heel snel willen vergeten als gezin. Het was zwaar voor zowel Finn en mij vanwege de pijn maar ook voor Joanne en Noa die het ongeluk geestelijk moesten verwerken. Op deze momenten mis je je familie en vrienden enorm en is het vreselijk dat ze zo ver weg wonen en niet even langs kunnen komen voor een bemoediging of een knuffel. Op deze momenten wil je gewoon zelf weer even kind zijn en getroost worden door je vader en moeder.
Wel hartverwarmend was de aandacht die we kregen van iedereen die we kennen hier in Uganda. Iedereen kwam bij ons langs. Zelfs de chapatti’s (soort pannekoeken) bakker uit het dorp kwam in de kliniek kijken hoe het met ons ging. De betrokkenheid van de mensen hier is groot als ze je eenmaal kennen. Ook medewerkers kwamen langs om voor ons te bidden en ons te bemoedigen.
Afgelopen maand heeft dus vooral in het teken gestaan van revalideren. God zij dank kan ik op dit moment schrijven dat het goed met ons gaat. Zowel fysiek als geestelijk zijn we bijna weer hersteld en kunnen we weer doen waarvoor we hier zijn, de mensen helpen! Finn stapte zelfs afgelopen zondag weer voor het eerst achterop de boda. Dit keer wel mét een integraalhelm die we vanuit Nederland hebben laten meenemen door iemand die bij Home Sweet Home op bezoek kwam.
Maar zoals een bekende voetballer ooit eens heeft gezegd heeft elk nadeel zijn voordeel. De tijd die ik noodgedwongen heb moeten spenderen in bed heb ik kunnen gebruiken om aan de inhoud van de website te kunnen werken voor onze nieuwe stichting The Pearls of Africa. De website vordert snel en we hopen deze dan ook binnenkort in de lucht te krijgen.
Afgelopen week is de stichting officieel geworden nadat deze is ingeschreven bij de kamer van koophandel. Het doel van The Pearls of Africa is het, vanuit Christelijk oogpunt, verbeteren van de leefomstandigheden in de dorpen rondom de stad Jinja in Uganda, ondermeer door het verlenen van voorlichting op het gebied van hygiëne, het verstrekken van medisch advies met betrekking tot prefentie van ziekten, het bevorderen en verlenen van onderwijs en het zorgen voor kennisverbreding met betrekking tot het voorzien in eigen levensonderhoud.
We hebben heel veel zin om naast ons werk bij Home Sweet Home de dorpjes in te trekken als ‘The Pearls of Africa’ en hopen samen met jullie veel mensen te kunnen bereiken! Via de website www.thepearlsofafrica.nl kun je ons straks volgen en zien welke projecten we gaan doen of al hebben gedaan!
Helma en Michelle, de 2 vrijwilligers hebben de kinderen van de daycare een onvergetelijke ochtend gegeven. Verkleed als clowns voerden ze een leuke act op met een koffer vol met cadeau’s. Deze mooie cadeau’s zijn door iemand uit Nederland geschonken van het geld wat zij mee kreeg bij het afscheid van haar werk. Deze vrouw hebben we vorig jaar in april ontmoet in het vliegtuig onderweg naar Nederland. Joanne kwam in gesprek met haar en vertelde vol passie waarom we in Uganda wonen. Zij werd zo geraakt door dit gesprek dat ze graag contact wilde houden. Het blijft bijzonder om te zien dat mensen die we eigenlijk bijna niet kennen zo betrokken raken bij de mensen in Uganda. De kinderen gingen aan het eind van de dag ieder met hun eigen cadeau, de één spelend op een gitaar en de ander al voetballend, op weg weer naar huis.
Afgelopen zaterdag zijn we alsnog op bezoek geweest bij Isaac. Dit keer met de auto want na het ongeluk hebben we besloten nooit meer met zijn allen tegelijk op de boda te stappen. Hij was zichtbaar blij met de tekening van Nadine en genoot weer van het bezoek. Gebed blijft nodig voor Isaac die zoals eerder genoemd in de nieuwsbrief waarschijnlijk leidt aan de ziekte van Duchenne.
Tenslotte willen we iedereen heel erg bedanken voor het medeleven na ons ongeluk. Of het nu via facebook, via telefoon, via skype of via post was, het is hartverwarmend om te weten dat er zoveel mensen in Nederland zijn die met je meeleven en meevoelen! Het geeft ons een gevoel van verbondenheid en het gevoel van samen lijden. Met het zicht op pasen waarin Jezus leed en uiteindelijk voor ons stierf aan het kruis geeft dat voor ons nu extra betekenis. Maar Hij is opgestaan zodat ook wij mogen opstaan in Hem! Hij heeft ons hersteld na het ongeluk en wil ook jou herstellen van waar je ook last van hebt. Dat paascadeau pak je toch uit?!
Allemaal fijne paasdagen!
Liefs,
Familie Kwint.
’s Morgens staat een bezoek aan Isaac op het programma. Nadine, een nichtje van Joanne, heeft een prachtige tekening gemaakt voor Isaac die we deze ochtend aan hem willen geven. Na te hebben ontbeten springen we met zijn allen op de boda en gaan we op weg naar het dorpje waar Isaac woont. Als we bijna bij Isaac zijn komen we onze vriend Job tegen en Gody een medewerker van Home Sweet Home. We zwaaien blij en slaan de laatste bocht in om op het laatste rechte stuk uit te komen op weg naar Isaac. De laatste 200 meter is onverhard waardoor je precies kunt zien waar de auto’s en boda’s hebben gereden. Op de plek waar is gereden zijn sporen te zien die wat dieper liggen dan de weg. Omdat er een tegenligger aankomt besluit ik van het spoor in het midden van de weg naar het andere spoor aan de zijkant van de weg te gaan. En dan gaat het vreselijk fout. Door de steentjes van de onverharde weg glijdt mijn voorband weg en is de boda niet meer te controleren. De onvermijdelijke val die volgt zorgt ervoor dat we met zijn allen keihard in aanraking komen met de weg onder ons. Even lijkt de wereld stil te staan en kijk ik versuft om mij heen. Direct wordt duidelijk dat Finn er slecht aan toe is. Zijn gezicht zit vol met bloed en ook komt er bloed uit zijn mond. Zijn gebit lijkt een behoorlijke klap gehad te hebben want zijn tanden stonden niet zoals ze horen te staan.
Gelukkig zag Job, die vlak achter ons reed, alles gebeuren en konden we snel met Finn naar de dichtsbijzijnde kliniek rijden waar de doktoren direct met hem aan de slag gingen. Nadat alle wonden in zijn gezicht en op zijn benen waren schoongemaakt en hij een injectie had gekregen tegen de pijn viel hij op het bed in slaap. Dat gaf mij de tijd om naar mijn knie te laten kijken. Die zag er ook niet best uit. Ik zag dingen in mijn knie zitten die ik normaal niet hoor te zien. Er zat een flink gat en dat werd dan ook gehecht in dezelfde kliniek.
Omdat ze in deze kliniek voor Finn zijn tanden niets konden doen zijn we doorgereden naar het net geopende nieuwe internationale ziekenhuis gerund door turken. Hier hebben ze vakkundig naar Finn zijn gebit gekeken en hebben ze de schade kunnen herstellen met een aantal hechtingen. De arme Finn gilde moord en brand en had vreselijk veel pijn. Nadat hij tenslotte na veel pijn en moeite een MRI scan had ondergaan van zijn hoofd, die gelukkig goed was, mochten we weer naar huis. De tijd van revalideren kon beginnen... Gelukkig hadden Joanne en Noa op wat schrammen en schaafwonden na niets en konden we ons door hen laten verzorgen.
De afgelopen periode is er één geweest die we heel snel willen vergeten als gezin. Het was zwaar voor zowel Finn en mij vanwege de pijn maar ook voor Joanne en Noa die het ongeluk geestelijk moesten verwerken. Op deze momenten mis je je familie en vrienden enorm en is het vreselijk dat ze zo ver weg wonen en niet even langs kunnen komen voor een bemoediging of een knuffel. Op deze momenten wil je gewoon zelf weer even kind zijn en getroost worden door je vader en moeder.
Wel hartverwarmend was de aandacht die we kregen van iedereen die we kennen hier in Uganda. Iedereen kwam bij ons langs. Zelfs de chapatti’s (soort pannekoeken) bakker uit het dorp kwam in de kliniek kijken hoe het met ons ging. De betrokkenheid van de mensen hier is groot als ze je eenmaal kennen. Ook medewerkers kwamen langs om voor ons te bidden en ons te bemoedigen.
Afgelopen maand heeft dus vooral in het teken gestaan van revalideren. God zij dank kan ik op dit moment schrijven dat het goed met ons gaat. Zowel fysiek als geestelijk zijn we bijna weer hersteld en kunnen we weer doen waarvoor we hier zijn, de mensen helpen! Finn stapte zelfs afgelopen zondag weer voor het eerst achterop de boda. Dit keer wel mét een integraalhelm die we vanuit Nederland hebben laten meenemen door iemand die bij Home Sweet Home op bezoek kwam.
Maar zoals een bekende voetballer ooit eens heeft gezegd heeft elk nadeel zijn voordeel. De tijd die ik noodgedwongen heb moeten spenderen in bed heb ik kunnen gebruiken om aan de inhoud van de website te kunnen werken voor onze nieuwe stichting The Pearls of Africa. De website vordert snel en we hopen deze dan ook binnenkort in de lucht te krijgen.
Afgelopen week is de stichting officieel geworden nadat deze is ingeschreven bij de kamer van koophandel. Het doel van The Pearls of Africa is het, vanuit Christelijk oogpunt, verbeteren van de leefomstandigheden in de dorpen rondom de stad Jinja in Uganda, ondermeer door het verlenen van voorlichting op het gebied van hygiëne, het verstrekken van medisch advies met betrekking tot prefentie van ziekten, het bevorderen en verlenen van onderwijs en het zorgen voor kennisverbreding met betrekking tot het voorzien in eigen levensonderhoud.
We hebben heel veel zin om naast ons werk bij Home Sweet Home de dorpjes in te trekken als ‘The Pearls of Africa’ en hopen samen met jullie veel mensen te kunnen bereiken! Via de website www.thepearlsofafrica.nl kun je ons straks volgen en zien welke projecten we gaan doen of al hebben gedaan!
Helma en Michelle, de 2 vrijwilligers hebben de kinderen van de daycare een onvergetelijke ochtend gegeven. Verkleed als clowns voerden ze een leuke act op met een koffer vol met cadeau’s. Deze mooie cadeau’s zijn door iemand uit Nederland geschonken van het geld wat zij mee kreeg bij het afscheid van haar werk. Deze vrouw hebben we vorig jaar in april ontmoet in het vliegtuig onderweg naar Nederland. Joanne kwam in gesprek met haar en vertelde vol passie waarom we in Uganda wonen. Zij werd zo geraakt door dit gesprek dat ze graag contact wilde houden. Het blijft bijzonder om te zien dat mensen die we eigenlijk bijna niet kennen zo betrokken raken bij de mensen in Uganda. De kinderen gingen aan het eind van de dag ieder met hun eigen cadeau, de één spelend op een gitaar en de ander al voetballend, op weg weer naar huis.
Afgelopen zaterdag zijn we alsnog op bezoek geweest bij Isaac. Dit keer met de auto want na het ongeluk hebben we besloten nooit meer met zijn allen tegelijk op de boda te stappen. Hij was zichtbaar blij met de tekening van Nadine en genoot weer van het bezoek. Gebed blijft nodig voor Isaac die zoals eerder genoemd in de nieuwsbrief waarschijnlijk leidt aan de ziekte van Duchenne.
Tenslotte willen we iedereen heel erg bedanken voor het medeleven na ons ongeluk. Of het nu via facebook, via telefoon, via skype of via post was, het is hartverwarmend om te weten dat er zoveel mensen in Nederland zijn die met je meeleven en meevoelen! Het geeft ons een gevoel van verbondenheid en het gevoel van samen lijden. Met het zicht op pasen waarin Jezus leed en uiteindelijk voor ons stierf aan het kruis geeft dat voor ons nu extra betekenis. Maar Hij is opgestaan zodat ook wij mogen opstaan in Hem! Hij heeft ons hersteld na het ongeluk en wil ook jou herstellen van waar je ook last van hebt. Dat paascadeau pak je toch uit?!
Allemaal fijne paasdagen!
Liefs,
Familie Kwint.
-
01 April 2015 - 18:40
Trudy Van Den Heuvel:
Hallo liefies..
Voor jullie een heftige maand geweest, ook voor mij. Het liefst had ik ook even om een hoekje gekeken en mijn armen om jullie heen willen slaan, maar kon helaas niet. Toch was ik blij dat we goed door jullie op de hoogte zijn gebleven van jullie revalidatie, zodat we er toch een beetje bij konden zijn. Veel zegen bij jullie nieuwe "project"voor de Oegandese pareltjes! Goede Paasdagen en een dikke kus voor jullie alle vier!
Liefs mama Trudy -
01 April 2015 - 21:42
Nellie:
Hey lieve schatten!!!
Zo bizar maar door jou uitleg waar de val is geweest, lijkt het net of ik er nu van een afstandje naar heb staan kijken en niets kon doen. Wetende welke plek het is maakt het nog heftiger voor me.
Ik zou zo graag effe mijn kleine vriend een dikke knuffel willen geven maar ook jullie gaan elke dag mee in mn hoofd en buurten zou zo fijn zijn!!
Ik ben benieuwd naar welke parels jullie kunnen gaan laten pronken in het mooie zonlicht!!
Dikke kus auntie nellie -
01 April 2015 - 22:31
Hendrina:
Hoi Remco en Joanne,
Wat een pittige tijd moet dat voor jullie geweest zijn! Veel sterkte met het verdere herstel..
Ik zie er naar uit om in oktober in t echie te kunnen zien waar jullie wonen en werken; de inentingen zijn al gehaald dus ben er helemaal klaar voor :)!
Groetjes,
Hendrina -
02 April 2015 - 08:40
Tante Elly:
Lieve Remco, Joanne, Noa en Finn,
Ik ben zo blij dat het weer beter gaat met jullie!!
En dankbaar dat God jullie bewaard heeft. Gelukkig is alles nog behoorlijk goed afgelopen.
Hopelijk komen de kinderen de schrik ook weer helemaal te boven.
Jullie waren heel dikwijls in mijn gedachten en gebeden.
Ik wens jullie allemaal een heel fijn paasfeest!
Liefs,
Tante Elly -
02 April 2015 - 08:42
Piet:
ja ja het is heel wat , maar jullie ook een fijne Pasen.
het is een onroerend verhaal ,
nou hopen dat de volgende brief wat vrolijker is ,
dit is het ook wel hoor , maar dat nare ongeluk is niet niks ,
zekerr als jullie zover weg zijn
dikke knuffels allemaal -
03 April 2015 - 23:24
Corrie Valk:
Hallo lieve Remco, Joanne, Noa en Finn.
Wat fijn dat het weer beter met jullie gaat. Het is een heftige tijd geweest. Ik ben dankbaar dat jullie allemaal weer hersteld zijn. Zelfs Finn gaat weer op de motor zitten. Wat leuk om weer van jullie te horen over Isaac, de clown voorstelling en de foto's met al die blije gezichten. En al die liefde die jullie ontvingen van de mensen in Oeganda. Geweldig! Er zijn overal engelen om je heen. We wensen jullie fijne paasdagen toe en zien weer uit naar de volgende rondzendbrief.
Hartelijke groeten van Corrie Valk (ook van Arwi natuurlijk). -
08 April 2015 - 09:37
Dcik En Agaath:
Lieve Kwintjes,
wat een schrik die valpartij! Goed voornemen om niet meer met zn 4en op dat ding te gaan rijden!
Wel een heel grappig gezicht lijkt me maar zo'n ongeluk is verre van grappig!
Gelukkig dat jullie weer een beetje bekomen zijn van de schrik!
Heel veel sterkte en zegen daar!
Groet van Dick en Agaath Visser
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
