Teamwork
Door: Remco
Blijf op de hoogte en volg Familie
22 Juni 2014 | Oeganda, Jinja
“ons lichaam bestaat uit vele delen, maar al die delen samen vormen één lichaam. (1 kor.12:12)
Op het moment van schrijven is het precies een maand geleden dat we weer voet op Ugandeze bodem hebben gezet. Na wat opstartproblemen van zowel Noa als Finn draait alles weer zoals “gewoonlijk” hier, als je daarvan kan spreken natuurlijk... Gelukkig zijn je hersenen soms in staat dingen “gewoon” te gaan vinden die eigenlijk helemaal niet gewoon zijn. Bijna dagelijks komen we zaken tegen die helemaal niet gewoon zijn. Alles binnen in je komt er dan tegen in opstand en wil er iets aan doen. Maar vaak ook ben je machteloos en kun je de situatie niet veranderen.
Zo zie ik tijdens mijn wekelijkse rondje hardlopen een schoolkind van ongeveer een jaar of 8. Ze zit op haar knieën buiten het klaslokaal. De leraar staat achter haar met de gebruikelijke stok in zijn handen. En alsof ik naar een film zit te kijken slaat deze zelfde leraar een aantal keren met de stok op het lichaam van dit meisje. Ik kan mijn ogen niet geloven. Je weet dat het hier in Uganda regelmatig gebeurt, maar nu zie ik het voor de eerste keer met eigen ogen. Ook zie ik een jongen liggen op straat tijdens ons wekelijkse rondje boodschappen op maandag. Hij slaapt. Mensen die voorbij lopen zetten een fles water bij hem neer zodat hij in ieder geval niet uitdroogt. Aan het aantal flessen water te zien ligt hij er al een poosje. En op zulke momenten voel je je boos en machteloos tegelijk. Je weet dat je dergelijke problemen niet zomaar kunt oplossen. Aan de andere kant weet je ook dat je hier niet voor niets bent en mag proberen zoveel mogelijk mensen wel een ander bestaan te bieden...
Zo kom ik, terwijl ik van Home Sweet Home naar beneden loop om een boda (brommertaxi) naar huis te pakken een jongetje tegen van ik schat een jaar of 6 met een schooluniform aan. Hij is net klaar van school. Op zijn shirt staat “Junior school Destiny”. Ik vraag hem naar zijn “Destiny”. En zoals alleen een kind van 6 kan antwoorden zegt hij heel blij dat zijn bestemming aan de overkant van de weg is, nl. de school... Ik knik en lach en laat hem weten dat hij heel slim is en dat als hij goed oplet op school een hele mooie nieuwe bestemming zal krijgen. Na een high-five vervolg ik mijn weg vervolgens weer naar huis.
Sinds kort hebben we een nieuwe jongedame die de was voor ons wil doen. We hebben vanaf het begin van ons avontuur geen wasmachine omdat deze in aanschaf en gebruik heel duur is. Voor het zelfde geld kunnen we nu iemand voor de komende 5 jaar een baan bieden. Paulien is heel erg positief en ziet overal kansen. Op een dag komt ze bij ons langs met armbanden en kettingen die ze zelf heeft gemaakt. Vol trots laat ze ze aan Joanne zien. Ze vraagt of wij een kettinkje willen kopen om haar zo te helpen om wat extra te kunnen verdienen. Omdat we weten dat 2 vrijwilligers, Frank en Leen, bijna weer naar huis vertrekken vragen we aan hen of zij de kettingen en armbanden willen meenemen om ze vervolgens te kunnen verkopen in België waar zij wonen. Zij vinden dit geen enkel probleem en we zijn benieuwd wat de uiteindelijke opbrengst gaat worden. Toen we Paulien vertelden dat onze belgische vrienden alle kettingen mee zouden nemen om te verkopen begon ze te stralen van oor tot oor. Ook maakt zij verse pindakaas en dat komt goed uit want dat eten we met kilo’s tegelijk op ons brood! Dus onze pindakaas komt tegenwoordig van Paulien. Zij zegt in de toekomst hier meer mee te willen doen maar dat ze daarvoor een (peperdure) machine nodig heeft die snel pindakaas kan maken. Opeens zie ik het nut en belang van microkredieten in. Dit zou nou een goed voorbeeld zijn om iemand op weg te helpen die super enthousiast is om te gaan ondernemen. Maar omdat het geld ontbreekt moet ze dat nog even uitstellen.
Naast alle werkzaamheden hebben we ook hier natuurlijk gekeken naar de fantastische wedstrijd van “ons oranje” tegen Spanje. Wat een wedstijd en wat hebben we gejuichd met elkaar na ieder doelpunt. Het geheim van dit elftal is dat Louis van Gaal er weer voor gezorgd heeft dat alle spelers voor elkaar willen spelen als een (h)echt team! In tegenstelling tot 2 jaar geleden tijdens het EK waar de spelers elkaar niet konden uitstaan en finaal afgingen als team.
Ons team hier in Uganda is aardig uitgedund in de afgelopen weken waar we afscheid hebben moeten nemen van juf Paulien, Tim en Kimberly en tenslotte van Frank en Leen. Allemaal hebben ze zich de afgelopen maanden volledig ingezet om als team een goede prestatie neer te zetten en mét resultaat. Nogmaals ontzettend bedankt voor jullie inzet! Juf Paulien heeft ons tips gegeven hoe we de homeschooling het beste kunnen aanpakken, Tim is als fysiotherapeut volledig losgegaan op de kinderen en heeft ervoor gezorgd dat deze weer wat soepeler zijn geworden, Kimberly heeft een aantal prachtige filmpjes gemaakt die prachtig weergeven hoe het er hier aan toe gaat, Leen heeft zich helemaal ingezet in de daycare en wordt daar nu ontzettend gemist! en tenslotte heeft Frank zijn kennis gedeeld en o.a. samen met Tom nog op de laatste dag een konijn geslacht om te laten zien hoe dat in zijn werk gaat. (Ook Noa vond dit laatste erg interessant overigens..) We voelen ons nu jullie wegzijn als team aardig gehandicapt en hopen snel weer nieuwe vrijwilligers te kunnen verwelkomen.
Daarom zijn we ook blij dat we afgelopen dinsdag dankzij een groep amerikaanse zendelingen met de kinderen van Home Sweet Home én van de daycare naar Jinja hebben kunnen gaan om daar een ogentest te doen. Een aantal van de kinderen bleken aardig slecht te kunnen zien en zijn met een gloednieuwe bril weer richting huis gegaan. Wat waren ze blij met de nieuwe bril!
Donderdag kwam er een ander team om de nieuwe keuken te schilderen. Samen met de kinderen hebben ze er een prachtig kunstwerk van gemaakt. Ook Noa heeft haar bijdrage geleverd en heeft een paar mooie bloemen geschilderd.
Mocht je dit nu lezen en je zou het leuk vinden, of je kent iemand die het misschien wel leuk vindt om een aantal weken of maanden als vrijwilliger bij ons aan de slag te gaan laat het ons dan alsjeblieft weten. Ik heb het zelf niet uitgevonden hoe belangrijk het is om een goed team te hebben. God leert ons al in Zijn woord hoe belangrijk teamwork is in 1 kor. 12:12. Iedereen kan bijdragen en iedereen is nodig. Dus denk niet dat kan ik niet of er is geen werk voor mij. Er is altijd wel iets waarin jij kunt bijdragen aan ons team. Zorg jij ervoor dat wij ons minder gahandicapt voelen? Je bent van harte welkom!
Op het moment van schrijven is het precies een maand geleden dat we weer voet op Ugandeze bodem hebben gezet. Na wat opstartproblemen van zowel Noa als Finn draait alles weer zoals “gewoonlijk” hier, als je daarvan kan spreken natuurlijk... Gelukkig zijn je hersenen soms in staat dingen “gewoon” te gaan vinden die eigenlijk helemaal niet gewoon zijn. Bijna dagelijks komen we zaken tegen die helemaal niet gewoon zijn. Alles binnen in je komt er dan tegen in opstand en wil er iets aan doen. Maar vaak ook ben je machteloos en kun je de situatie niet veranderen.
Zo zie ik tijdens mijn wekelijkse rondje hardlopen een schoolkind van ongeveer een jaar of 8. Ze zit op haar knieën buiten het klaslokaal. De leraar staat achter haar met de gebruikelijke stok in zijn handen. En alsof ik naar een film zit te kijken slaat deze zelfde leraar een aantal keren met de stok op het lichaam van dit meisje. Ik kan mijn ogen niet geloven. Je weet dat het hier in Uganda regelmatig gebeurt, maar nu zie ik het voor de eerste keer met eigen ogen. Ook zie ik een jongen liggen op straat tijdens ons wekelijkse rondje boodschappen op maandag. Hij slaapt. Mensen die voorbij lopen zetten een fles water bij hem neer zodat hij in ieder geval niet uitdroogt. Aan het aantal flessen water te zien ligt hij er al een poosje. En op zulke momenten voel je je boos en machteloos tegelijk. Je weet dat je dergelijke problemen niet zomaar kunt oplossen. Aan de andere kant weet je ook dat je hier niet voor niets bent en mag proberen zoveel mogelijk mensen wel een ander bestaan te bieden...
Zo kom ik, terwijl ik van Home Sweet Home naar beneden loop om een boda (brommertaxi) naar huis te pakken een jongetje tegen van ik schat een jaar of 6 met een schooluniform aan. Hij is net klaar van school. Op zijn shirt staat “Junior school Destiny”. Ik vraag hem naar zijn “Destiny”. En zoals alleen een kind van 6 kan antwoorden zegt hij heel blij dat zijn bestemming aan de overkant van de weg is, nl. de school... Ik knik en lach en laat hem weten dat hij heel slim is en dat als hij goed oplet op school een hele mooie nieuwe bestemming zal krijgen. Na een high-five vervolg ik mijn weg vervolgens weer naar huis.
Sinds kort hebben we een nieuwe jongedame die de was voor ons wil doen. We hebben vanaf het begin van ons avontuur geen wasmachine omdat deze in aanschaf en gebruik heel duur is. Voor het zelfde geld kunnen we nu iemand voor de komende 5 jaar een baan bieden. Paulien is heel erg positief en ziet overal kansen. Op een dag komt ze bij ons langs met armbanden en kettingen die ze zelf heeft gemaakt. Vol trots laat ze ze aan Joanne zien. Ze vraagt of wij een kettinkje willen kopen om haar zo te helpen om wat extra te kunnen verdienen. Omdat we weten dat 2 vrijwilligers, Frank en Leen, bijna weer naar huis vertrekken vragen we aan hen of zij de kettingen en armbanden willen meenemen om ze vervolgens te kunnen verkopen in België waar zij wonen. Zij vinden dit geen enkel probleem en we zijn benieuwd wat de uiteindelijke opbrengst gaat worden. Toen we Paulien vertelden dat onze belgische vrienden alle kettingen mee zouden nemen om te verkopen begon ze te stralen van oor tot oor. Ook maakt zij verse pindakaas en dat komt goed uit want dat eten we met kilo’s tegelijk op ons brood! Dus onze pindakaas komt tegenwoordig van Paulien. Zij zegt in de toekomst hier meer mee te willen doen maar dat ze daarvoor een (peperdure) machine nodig heeft die snel pindakaas kan maken. Opeens zie ik het nut en belang van microkredieten in. Dit zou nou een goed voorbeeld zijn om iemand op weg te helpen die super enthousiast is om te gaan ondernemen. Maar omdat het geld ontbreekt moet ze dat nog even uitstellen.
Naast alle werkzaamheden hebben we ook hier natuurlijk gekeken naar de fantastische wedstrijd van “ons oranje” tegen Spanje. Wat een wedstijd en wat hebben we gejuichd met elkaar na ieder doelpunt. Het geheim van dit elftal is dat Louis van Gaal er weer voor gezorgd heeft dat alle spelers voor elkaar willen spelen als een (h)echt team! In tegenstelling tot 2 jaar geleden tijdens het EK waar de spelers elkaar niet konden uitstaan en finaal afgingen als team.
Ons team hier in Uganda is aardig uitgedund in de afgelopen weken waar we afscheid hebben moeten nemen van juf Paulien, Tim en Kimberly en tenslotte van Frank en Leen. Allemaal hebben ze zich de afgelopen maanden volledig ingezet om als team een goede prestatie neer te zetten en mét resultaat. Nogmaals ontzettend bedankt voor jullie inzet! Juf Paulien heeft ons tips gegeven hoe we de homeschooling het beste kunnen aanpakken, Tim is als fysiotherapeut volledig losgegaan op de kinderen en heeft ervoor gezorgd dat deze weer wat soepeler zijn geworden, Kimberly heeft een aantal prachtige filmpjes gemaakt die prachtig weergeven hoe het er hier aan toe gaat, Leen heeft zich helemaal ingezet in de daycare en wordt daar nu ontzettend gemist! en tenslotte heeft Frank zijn kennis gedeeld en o.a. samen met Tom nog op de laatste dag een konijn geslacht om te laten zien hoe dat in zijn werk gaat. (Ook Noa vond dit laatste erg interessant overigens..) We voelen ons nu jullie wegzijn als team aardig gehandicapt en hopen snel weer nieuwe vrijwilligers te kunnen verwelkomen.
Daarom zijn we ook blij dat we afgelopen dinsdag dankzij een groep amerikaanse zendelingen met de kinderen van Home Sweet Home én van de daycare naar Jinja hebben kunnen gaan om daar een ogentest te doen. Een aantal van de kinderen bleken aardig slecht te kunnen zien en zijn met een gloednieuwe bril weer richting huis gegaan. Wat waren ze blij met de nieuwe bril!
Donderdag kwam er een ander team om de nieuwe keuken te schilderen. Samen met de kinderen hebben ze er een prachtig kunstwerk van gemaakt. Ook Noa heeft haar bijdrage geleverd en heeft een paar mooie bloemen geschilderd.
Mocht je dit nu lezen en je zou het leuk vinden, of je kent iemand die het misschien wel leuk vindt om een aantal weken of maanden als vrijwilliger bij ons aan de slag te gaan laat het ons dan alsjeblieft weten. Ik heb het zelf niet uitgevonden hoe belangrijk het is om een goed team te hebben. God leert ons al in Zijn woord hoe belangrijk teamwork is in 1 kor. 12:12. Iedereen kan bijdragen en iedereen is nodig. Dus denk niet dat kan ik niet of er is geen werk voor mij. Er is altijd wel iets waarin jij kunt bijdragen aan ons team. Zorg jij ervoor dat wij ons minder gahandicapt voelen? Je bent van harte welkom!
-
22 Juni 2014 - 10:57
Wilma:
Tranen ,wat een fantastisch mooi verhaal,je zou schrijver moeten worden.Zo zie je hoe ongelijk de wereld verdeeld is.Nogmaals het is maar goed dat er mensen zo als jullie zijn die huis en haard verlaten om de medemens te gaan helpen.Alle respect vooral dat je gevoel zegt dat je iedereen wilt helpen maar dat je verstand weet dat dat niet mogelijk is ,hoe zwaar moet dat zijn!Jullie kinderen krijgen al heel jong mee wat naasten liefde is .Toppers zijn jullie.Veel liefs uit Aalsmeer. -
22 Juni 2014 - 11:32
Trudy:
Bedankt weer voor je mooie brief, nou ja, mooi..en staan ook veel trieste dingen in en ik kan mij voorstellen hoe gefrustreerd jullie je af en toe kunnen voelen omdat je zo graag iederéén helpen wil, maar dat in de werkelijkheid van daar nu eenmaal niet kan. Misschien kan er wel iets gedaan worden aan Paulien's toekomst, sparen voor een microkrediet om zelf voor haar en haar gezin te kunnen zorgen, misschien een idee voor kerken( misschien de onze ( via kerk in Actie Hoofddorp) of scholen, die een zendingsproject willen steunen)? Gaan we voor bidden! Veel zegen en veel liefs van jullie mama Trudy en een extra knuffel voor jullie kanjers! -
22 Juni 2014 - 17:37
Henk:
Hoi ...
Leuk om het verslag te lezen en leuk ook de Fotos daarbij ... dat het daar ook hagelt is nieuw voor mij ... wordt het ook kouder tijdens een hagelbui ...? Als ik het goed begrijp, zijn jullie nu de laatste vrijwilligers daar ...? met de missinoarissen dan ...
Ik hoop dat het jullie goed gaaat en oed blijft gaan...
hartelijke groet
Henk -
22 Juni 2014 - 17:41
Bianca Hillebrand:
Mooi verhaal. En leuk om jullie ervaringen weer te lezen. Groetjes Bianca -
22 Juni 2014 - 17:43
Piet:
Ja het is weer een heel verhaal , bedankt en heel veel sterkte de komende tijd jullie zijn heel goed bezig echt ben trots op jullie -
23 Juni 2014 - 09:24
Tante Fia:
Lieve Remco en Joanne,
Wat een prachtig verslag weer. En wat begrijp ik jullie frustraties af en toe. Je handen zouden gaan jeuken om dingen te gaan aanpakken. Jullie doen dat echt, en wij zouden zoveel meer willen doen. Mocht er een actieplan komen voor de toekomst van Paulien en haar pindakaas-fabriekje, dan doe ik mee! Wat is er Hollandser dan dat? Hier moeten wij als pindakaas-verslinders toch allemaal warm voor lopen?
Als ik je verhaal lees van dat meisje dat geslagen wordt (SCHANDE!) en die jongen die op straat ligt half dood te gaan, dat huilt mijn hart. Een gevoel van machteloosheid bekruipt mij dan ook. Konden we maar meer doen... Fijn dat jullie in ieder geval doen wat je kunt. Ik hoop dat je ook de kracht zult vinden om te kunnen accepteren dat je niet alles kunt veranderen wat je zou willen, hoe moeilijk dat ook is.
Ik wens jullie heel veel sterkte toe en ook blijdschap om dat beetje verschil te mogen maken door daar te zijn. Al is het maar voor een paar nieuwe brillen. Het lijkt zo weinig, maar betekent zoveel!
Veel liefs en vergeet niet een knuffel te geven aan jullie twee dappere schatten, Noa en Finn,
tante Fia -
23 Juni 2014 - 13:38
OomTheo En Tante Coby:
Lieve Remco, Joanne
Wat heb je dat toch weer goed verwoord Remco, die machteloosheid en de boosheid die er in je opkomt wanneer je zulke trieste dingen ziet.
Kinderen die geslagen worden, kinderen die half dood op straat liggen, kinderen die zo weinig hebben.
Maar fijn dat jullie ook de dankbaarheid zien van kinderen wanneer je ze kunt helpen al is het maar met een bril wat heel belangrijk kan zijn.
Wat fijn dat Paulien ook zo creatief is en zo positief is en zoveel mogelijkheden ziet.
Jullie betekenen heel veel voor ze en dat te weten geeft kracht en energie.
Wij hopen en bidden dat er vrijwilligers komen die de lege plaatsen weer in kunnen nemen.
heel veel zegen nog verder in het prachtige werk dat jullie doen voor de naaste en voor Hem.
Liefs oom Theo en tante Coby -
23 Juni 2014 - 16:17
Oom Ger En Tante Carla:
Lieve Remco en Joanne,
Wat is het toch oneerlijk verdeeld in deze wereld. Daar lopen jullie elke dag tegen aan. Wij beseffen heel goed dat dit voor velen moeilijk invoelbaar is als ze het niet zelf voor eigen ogen zien gebeuren. Dat geldt voor ons natuurlijk ook. Moedig dat jullie je zo willen inzetten om verschil te maken. De nood is wel groter dan de hulp die je kunt bieden. En daar kun je je machteloos in voelen. Maar gelukkig ervaren jullie ook de dankbaarheid voor de hulp die wel kan worden geboden. En God is in staat de zegen die door jullie inzet wordt verspreid, te vermenigvuldigen. We blijven bidden voor Gods leiding in jullie werk. Dat jullie telkens opnieuw de juiste beslissingen kunnen nemen, die er toe doen en de mensen echt verder helpen.
Gods zegen voor jullie en jullie kinderen! En dank dat jullie ons laten delen in jullie dagelijkse ervaringen.
Liefs, Oom Ger en tante Carla
-
26 Juni 2014 - 22:46
Corrie Valk:
Lieve Remco en Joanne,
Wat geweldig het werk wat jullie mogen doen in Oeganda! Ik kan me zo voorstellen dat je iedereen wel zou willen helpen. Er is zoveel nood! Vooral wat kinderen betreft. We wensen jullie Gods wijsheid toe voor elke beslissing die genomen moet worden. Bedankt voor de foto's die een mooi inzicht geven.
Van Noa met haar vriendinnetje en Finn midden op de straat tussen de mensen in. Ik hoop voor jullie dat er weer snel nieuwe vrijwilligers zullen komen. Ze kunnen een verschil maken voor het team en de kinderen. Dingen met ze doen waar jullie misschien niet altijd aan toe komen. Gods zegen op het werk wat jullie mogen doen. Hartelijke groet ook van Arwi,
In Hem verbonden, liefs, Corrie Valk.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
